Nasza rada miasta przyjęła uchwałę w sprawie zasad, trybu przyznawania i pozbawiania oraz rodzaju i wysokości stypendiów sportowych. W jednym z zapisów ustalono, że stypendia będą przyznawane przez burmistrza. Ma to następować na podstawie umowy cywilnoprawnej. Czy takie postanowienia uchwały są prawidłowe?
Tak, wskazane zapisy uchwały są prawidłowe. Należy zauważyć, że art. 31 ustawy z 25 czerwca 2010 r. o sporcie (dalej: u.s.) mówi nie tylko o zasadach ustanawiania, lecz także przyznawania stypendiów. Trzeba bowiem zwrócić uwagę, że czym innym jest ustanawianie zasad, trybu, określenie wysokości oraz rodzajów nagród, wyróżnień oraz stypendiów, a czym innym zaś przyznawanie tego rodzaju świadczeń w konkretnym przypadku. Brak zatem przeszkód prawnych, aby uchwała w omawianej materii mogła przekazać kompetencję organowi wykonawczemu, w tym wypadku burmistrzowi. Na zasadach określonych uchwałą będzie on wówczas przyznawał te świadczenia konkretnym osobom za dane osiągnięcia. O niedopuszczalnym przeniesieniu kompetencji ustanowienia stypendium na inny podmiot, w tym przypadku na burmistrza, można byłoby mówić wówczas, gdyby to jedynie od burmistrza zależało kiedy, komu, w jakiej wysokości oraz na jaki okres przyznane zostanie stypendium. Taka zaś sytuacja w powyższej sprawie nie zachodzi.
Przyznawanie stypendiów sportowych na podstawie umowy też nie stanowi naruszenia prawa. Pogląd ten potwierdza Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku, który w wyroku z 16 lutego 2017 r. (sygn. akt III SA/Gd 1109/16) dopuścił zawieranie przez burmistrza ze sportowcem umowy stypendialnej określającej wysokość oraz szczegółowe zasady wypłacania stypendium. Gdański sąd administracyjny zauważył, że przyznanie stypendium sportowego wiąże się nie tylko z otrzymywaniem gratyfikacji finansowej przez określony czas, ale również rodzi skutki w sferze uprawnień beneficjenta tego świadczenia w zakresie ubezpieczenia społecznego, co wprost wynika z art. 33 ust. 1 u.s. Mówi on, że osoby pobierające stypendia sportowe są stypendystami sportowymi w rozumieniu ustawy z 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 963 ze zm.), a okres ich pobierania zalicza się do okresu zatrudnienia w rozumieniu w ustawy z 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 645 ze zm.) oraz do okresu zatrudnienia, od którego zależą uprawnienia pracownicze. Podstawę zaliczenia okresu pobierania stypendium sportowego stanowi zaświadczenie wydane przez podmiot wypłacający stypendium. Z tych względów – w ocenie WSA w Gdańsku – zawarcia umowy ze stypendystą nie można postrzegać jako istotnego naruszenia prawa. Tym niemniej gdański sąd administracyjny uznał, że właściwszą formą przyznania (lub odmowy przyznania) stypendium jest decyzja administracyjna.
Zdaniem tego sądu, podejmując takie rozstrzygnięcie organ administracji dokonuje konkretyzacji prawa, która stanowi podstawę do korzystania przez jednostkę z należnych jej praw lub wykonywania obowiązków. Tym samym sprawa zainicjowana wnioskiem o przyznanie stypendium sportowego dla osób fizycznych za osiągnięte wyniki sportowe na podstawie przepisu aktu prawa miejscowego wydanego na podstawie szczegółowego upoważnienia zawartego w art. 31 ust. 3 u.s. stanowi indywidualną sprawę administracyjną, której rozstrzygnięcie powinno nastąpić w drodze decyzji administracyjnej o przyznaniu stypendium lub odmowie jego przyznania (por. wyroki WSA w Gliwicach z 18 sierpnia 2015 r., sygn. akt III SA/Gl 554/15, w Lublinie z 1 września 2011 r., sygn. akt II SA/Lu 579/11, w Białymstoku z 24 maja 2016 r., sygn. akt II SA/Bk 170/16).
Podstawa prawna
Art. 31, art. 33 ust. 1 ustawy z 25 czerwca 2010 r. o sporcie (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 176 ze zm.).
