Systemy podobne do pracowniczych planów kapitałowych to standard w większości krajów Unii Europejskiej. My wzorowaliśmy się na modelu brytyjskim.
Specjalne programy zapewniające możliwość uzyskania dodatkowego zabezpieczenia w związku z osiągnięciem wieku emerytalnego funkcjonują w wielu krajach. Różnią się jednak zarówno pod względem charakteru środków, powszechności uczestnictwa, jak i zasad finansowania składek.
Dla PPK głównym wzorem są rozwiązania brytyjskie. Na wyspach istnieje quasi-obowiązkowy II filar, na który składają się pracownicy i pracodawcy. Z tej formy oszczędzania automatycznie korzystają osoby, które spełnią określone warunki. Muszą być w wieku 22–65 lat, pracować na pełny etat lub jego część, ich zarobki są równe lub wyższe 10 tys. funtów rocznie i dotychczas nie byli uczestnikami II filaru. W systemie obowiązują ograniczenia dochodowe, a składki można odliczyć od podatku. W przypadku zarobków mniejszych niż 10 tys., ale większych niż 5,824 tys. funtów pracownik może zapisać się sam do programu i otrzymywać pokrycie składek od pracodawcy. Pracownicy w wieku 16–22 lata też mają taką możliwość, o ile zarabiają co najmniej 5,824 tys. funtów. Minimalne składki dla programów o zdefiniowanej stawce wynoszą do kwietnia 2018 r. po 1 proc. od pracodawcy i pracownika. Pomiędzy kwietniem 2018 i 2019 r. wzrosną do 2 proc., a począwszy od kwietnia przyszłego roku, będzie to już 3 proc. od pracodawcy i 5 proc. od pracownika (przy czym szef może opłacać składkę wyższą niż minimalna). Pracodawcy muszą zapewnić pracownikom uczestnictwo w programie emerytalnym, ale pracownicy mogą zrezygnować z tej opcji.
Dla osób zarabiających najmniej stworzono w Wielkiej Brytanii niskokosztowy system NEST. Został on przygotowany dla małych firm, które nie są w stanie zaoferować pracownikom programów emerytalnych. Do oszczędzania w NEST zachęca wiele ulg podatkowych. Szacuje się, że dzięki niemu pracownicy o niskich dochodach mogą liczyć na zastąpienie dochodów z pracy przez emeryturę państwową na poziomie nawet 70–95 proc.
W Danii wszyscy pracownicy najemni powyżej 16. roku życia, pracujący powyżej 9 godzin tygodniowo, uczestniczą w systemie oszczędzania. Jest on finansowany wspólnie przez pracowników, którzy pokrywają jedną czwartą składki, oraz pracodawców finansujących pozostałą część.
Niemiecki system emerytalny daje oszczędzającym na emeryturę wiele możliwości, przez co jest stosunkowo skomplikowany. Ubezpieczenia w II i III filarze są bardzo zróżnicowane, w zależności od preferencji ubezpieczonego, jego skłonności do ryzyka, wysokości dochodu oraz od rozwiązań stosowanych przez pracodawców i ich możliwości finansowych. Drugi filar stanowią nieobowiązkowe emerytury zawodowe. Składka wnoszona do pracowniczego programu emerytalnego może być finansowana zarówno przez pracodawcę, jak i pracownika. Podstawową korzyścią są tutaj benefity podatkowe jak zwolnienie wpłat z podatku dochodowego.