Subskrybuj nas na Youtube
Zapisz się na newsletter
W świetle art. 12 ustawy. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych niezdolnym do pracy jest ten, kto całkowicie albo częściowo utracił zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania tej zdolności nawet po przekwalifikowaniu.
Przy czym całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, natomiast częściowo ta, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji (art. 13 ust. 1 ww. ustawy).
Gdy więc dojdzie do częściowej niezdolności do pracy, zachodzi domniemanie częściowego zachowania zdolności do wykonywania pracy zgodnej z kwalifikacjami (dotychczasowej lub innej) w zakresie niższym niż znaczny. Pojęcie częściowej niezdolności do pracy należy zatem oceniać pod kątem rodzaju i charakteru pracy zgodnej z kwalifikacjami, poziomem wykształcenia, wiekiem i predyspozycjami psychofizycznymi, ale niekoniecznie pracy dotychczas świadczonej. Sąd ocenia również, czy ubezpieczony może podjąć inną pracę.
W przypadku czytelnika biegli wprawdzie stwierdzili określone schorzenia, które skutkują utratą możliwości wykonywania pracy zarobkowej w znacznym stopniu, jednak równocześnie nie wykluczyli, że może on wykonywać lekkie prace fizyczne, które dotychczas świadczył.
Niezdolność do realizacji dotychczasowej pracy nie wystarczy do nabycia prawa do renty, jeżeli wiek, poziom wykształcenia i predyspozycje psychofizyczne uzasadniają rokowanie, że ubezpieczony może podjąć inną pracę w tym samym zawodzie albo po przekwalifikowaniu.
Tak też uznał Sąd Najwyższy w wyroku z 21 kwietnia 2015 r., sygn. akt I UK 308/14.
W mojej ocenie nie ma zatem podstaw do wniesienia skargi kasacyjnej przez czytelnika.
Podstawa prawna
Art. 12, art. 13 ust. 1 ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 748 ze zm.).
