Zdaniem Sądu Najwyższego rozpatrując przyznanie renty z tytułu niezdolności do pracy nie można oceniać zdolności do podjęcia zatrudnienia na podstawie wiedzy i okoliczności sprzed lat.
W 2008 roku ubezpieczony wystąpił do ZUS o przyznanie renty z tytułu niezdolności do pracy. Lekarz orzecznik po analizie dokumentacji medycznej uznał jednak, że zainteresowany może pracować. Podobnego zdania była także komisja lekarska ZUS, do której odwołał się ubezpieczony. ZUS na podstawie tych orzeczeń wydał decyzję odmawiającą przyznania renty z tytułu niezdolności do pracy.
Zainteresowany odwołał się do sądu I instancji. Ten w czasie postępowania wyjaśniającego ustalił, że ubezpieczony nie widzi na jedno oko. Natomiast drugie także nie jest sprawne, bo powód cierpi na krótkowzroczność. W efekcie tego nie może wykonywać wyuczonego zawodu technika elektronika. Z racji problemów zdrowotnych nie może wykonywać prac precyzyjnych wymagających tzw. widzenia obuocznego. Zdaniem sądu I instancji widzenie na jedno oko ma charakter stały i nie jest możliwe przywrócenie sprawności organizmu niezbędne do wykonywania wspomnianej pracy.
ZUS złożył apelację do sądu II instancji. Biorąc pod uwagę zarzuty organu rentowego, dopuścił on jako dowód opinię wojewódzkiego ośrodka medycyny pracy. Nie powinien również kierować pojazdami, pracować przy komputerze powyżej 4 godzin, dźwigać ciężarów oraz wykonywać ciężkiej pracy fizycznej. Może jednak świadczyć inne – poza wymienionymi – prace. Na podstawie opinii lekarzy medycyny pracy sąd II instancji uznał, że zainteresowany nadal może prowadzić firmę lub pracować np. jako pracownik umysłowy. Z tego też powodu nie ma podstaw do przyznania renty.
Ubezpieczony złożył kasację do Sądu Najwyższego (SN). Ten jednak ją oddalił, powtarzając argumenty sądu apelacyjnego. Zdaniem sędziów SN zainteresowany zachował zdolność pracy na tzw. otwartym rynku pracy. Musi tylko podnosić swoje kwalifikacje zawodowe. Nie można oceniać jego zdolności do pracy na podstawie wiedzy i okoliczności sprzed lat.
Wyrok SN z 27 stycznia 2012 r., sygn. akt II UK 108/11
