Zdaniem Sądu Najwyższego rozpatrując przyznanie renty z tytułu niezdolności do pracy nie można oceniać zdolności do podjęcia zatrudnienia na podstawie wiedzy i okoliczności sprzed lat.
W 2008 roku ubezpieczony wystąpił do ZUS o przyznanie renty z tytułu niezdolności do pracy. Lekarz orzecznik po analizie dokumentacji medycznej uznał jednak, że zainteresowany może pracować. Podobnego zdania była także komisja lekarska ZUS, do której odwołał się ubezpieczony. ZUS na podstawie tych orzeczeń wydał decyzję odmawiającą przyznania renty z tytułu niezdolności do pracy.
Zainteresowany odwołał się do sądu I instancji. Ten w czasie postępowania wyjaśniającego ustalił, że ubezpieczony nie widzi na jedno oko. Natomiast drugie także nie jest sprawne, bo powód cierpi na krótkowzroczność. W efekcie tego nie może wykonywać wyuczonego zawodu technika elektronika. Z racji problemów zdrowotnych nie może wykonywać prac precyzyjnych wymagających tzw. widzenia obuocznego. Zdaniem sądu I instancji widzenie na jedno oko ma charakter stały i nie jest możliwe przywrócenie sprawności organizmu niezbędne do wykonywania wspomnianej pracy.