Wynagrodzenie za pozostawanie bez pracy nie dla nauczyciela mianowanego

Sprawa dotyczyła nauczycielki, która w związku z reorganizacją placówki została przeniesiona w stan nieczynny z uwagi na – jak wskazała dyrekcja szkoły – brak możliwości dalszego zatrudnienia. W stan nieczynny przenosi się zasadniczo na sześć miesięcy, po których, jeśli nauczyciel nie otrzyma propozycji dalszego zatrudnienia, stosunek pracy wygasa. Tak też się stało w przypadku opisywanej nauczycielki. Kobieta jednak skierowała sprawę do sądu, żądając przywrócenia do pracy i wskazując, że w jej wypadku przy przeniesieniu w stan nieczynny naruszono prawo.

Sądy przywróciły nauczycielkę do pracy. Problemem stała się kwestia wynagrodzenia za okres od wygaśnięcia do przywrócenia zatrudnienia. Powódka była w chwili przenoszenia w stan nieczynny w wieku przedemerytalnym, a więc jej stosunek pracy powinien być szczególnie chroniony przed wypowiedzeniem. Wniosła więc o zapłatę wynagrodzenia za w sumie kilkanaście miesięcy pozostawania bez pracy. Jednak kolejny proces nie poszedł po jej myśli. Sądy nie przyznały jej racji.

Sąd Najwyższy wskazał przede wszystkim, że w takim wypadku nie mają zastosowania przepisy kodeksowe dotyczące ochrony stosunku pracy pracowników w wieku przedemerytalnym, więc nie mają podstaw także roszczenia z tego tytułu.

– Sposoby i tryby rozwiązania czy zmiany stosunku pracy na podstawie mianowania są uregulowane w Karcie nauczyciela w sposób wyczerpujący i zupełny, a to oznacza, że przepisy kodeksowe nie mają zastosowania. Zatem nauczycielowi mianowanemu przywróconemu do pracy nie przysługuje wynagrodzenie za czas pozostawania bez zatrudnienia na podstawie art. 57 par. 2 k.p. Karta nauczyciela stanowi pragmatykę zawodową, co oznacza, że przy regulowaniu stosunków pracy osób jej podlegających ma pierwszeństwo stosowania przed kodeksem pracy – powiedział sędzia Robert Stefanicki.

Skład orzekający uznał też, że nie jest to właściwa regulacja prawna.

– SN opowiada się zarazem za spójnym uregulowaniem sytuacji nauczycieli. A to oznacza, że de lege ferenda należałoby odejść od różnicowania tej kategorii zatrudnionych, w zależności od podstawy prawnej zatrudnienia, pod względem roszczeń związanych z jego zakończeniem – wskazał sędzia Stefanicki. ©℗

orzecznictwo