W projekcie uchwały w sprawie ustalenia strefy płatnego parkowania, wysokości stawek opłat za parkowanie, wysokości opłat dodatkowych oraz sposobu ich pobierania radni zamierzają uregulować zasady postępowania reklamacyjnego. Czasami się zdarza, że mieszkaniec nie może uiścić opłaty, gdyż np. popsuł się parkometr. Czy dla takiej np. sytuacji może być w uchwale ustalone postępowanie reklamacyjne?
Chociaż procedura reklamacyjna mogłaby być niekiedy korzystna dla kierowców, to jednak brak jest podstaw do jej uchwalenia przez radę. Delegacja ustawowa zawarta w art. 13f ust. 2 ustawy o drogach publicznych (dalej: u.d.p.) upoważnia organ stanowiący gminy do ustalenia wysokości opłaty dodatkowej oraz sposobu jej pobierania. W powyższym zakresie nie mieści się jednak kompetencja do uregulowania procedury reklamacyjnej w sytuacji kwestionowania prawidłowości wystawienia wezwania do uregulowania opłaty dodatkowej naliczonej za postój w strefie płatnego parkowania. W sferze ustanawiania nowych zobowiązań publicznoprawnych aktem prawa miejscowego, w drodze uchwały organu stanowiącego jednostki samorządu terytorialnego, stosuje się zasadę, że dozwolone jest tylko to, co prawo wyraźnie przewiduje. Zgodnie z art. 94 Konstytucji RP organy samorządu terytorialnego ustanawiają akty prawa miejscowego na podstawie i w granicach upoważnień zawartych w ustawie.
Z konstrukcji art. 13f ust. 1 u.d.p. wynika wprost, że za nieuiszczenie opłat, o których mowa w art. 13 ust. 1 pkt 1 u.d.p., pobiera się opłatę dodatkową. Przepis ten nie zostawia organowi żadnej dowolności, co do uznania, kiedy pobranie opłaty jest zasadne, a kiedy nie. Źródło powstania obowiązku wynika bezpośrednio z przepisu prawa – ustawy i przepisu prawa miejscowego (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 18 listopada 2016 r., sygn. akt I OSK 1978/16).
Ponadto należy wskazać, że zgodnie z art. 40d ust. 2 u.d.p. opłaty, o których mowa m.in. w art. 13f ust. 1 u.d.p., podlegają przymusowemu ściągnięciu w trybie określonym w art. 33‒35 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji. Zgodnie z poglądem Sądu Najwyższego, wyrażonym w uchwale z 19 listopada 2010 r. (sygn. akt III CZP 88/10), procedura egzekwowania opłaty dodatkowej za parkowanie w strefie płatnego parkowania, stosowana w przypadku przyjęcia, że konieczność uiszczenia tej opłaty wynika bezpośrednio z przepisu prawa, sprawia, iż prawo do sądowej kontroli stanowiska wierzyciela w razie sporu co do tego, czy po stronie określonej osoby powstał obowiązek uiszczenia takiej opłaty, może być realizowane na etapie egzekucji administracyjnej. Oznacza to, że dopiero np. na etapie rozstrzygania zarzutów w postępowaniu egzekucyjnym wierzyciel, czyli w tym przypadku gmina, będzie badała zasadność egzekwowanej należności. Zobowiązany więc nie będzie pozbawiony możliwości kwestionowania zasadności egzekwowanego obowiązku. ©℗
Podstawa prawna
art. 13f ust. 1 i 2, art. 40d ust. 2 ustawy z 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (t.j. Dz.U. z 2022 r. poz. 1693; ost.zm. Dz.U. z 2022 r. poz. 2185)
art. 33‒35 ustawy z 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (t.j. Dz.U. z 2022 r. poz. 479; ost.zm. Dz.U. z 2022 r. poz. 2640)
