Zacznijmy od przybliżenia istoty poręczenia. Artykuł 876 kodeksu cywilnego (dalej: k.c.) stanowi, że przez umowę poręczenia poręczyciel zobowiązuje się względem wierzyciela wykonać zobowiązanie na wypadek, gdyby dłużnik nie wykonał zobowiązania. Oświadczenie poręczyciela powinno być złożone na piśmie pod rygorem nieważności. Zgodnie zaś z art. 878 k.c. można poręczyć za dług przyszły do wysokości z góry oznaczonej. Bezterminowe poręczenie za dług przyszły może być przed powstaniem długu odwołane w każdym czasie. Ponadto, jak podano w art. 879 k.c., o zakresie zobowiązania poręczyciela rozstrzyga każdoczesny zakres zobowiązania dłużnika. Jednakże czynność prawna dokonana przez dłużnika z wierzycielem po udzieleniu poręczenia nie może zwiększyć zobowiązania poręczyciela.
Jak wynika z przytoczonych przepisów, udzielenie poręczenia rodzi pewne ryzyko finansowe dla podmiotu, który go udziela – także dla gminy. Będzie ona bowiem zobowiązana do zapłaty poręczonego zobowiązania, gdy nie ureguluje go podmiot, który je zaciągnął.