Skierowania wystawione dla obojga partnerów warto zapakować do wspólnej koperty i złożyć je razem we własnym oddziale Narodowego Funduszu Zdrowia. Dobrze byłoby dołączyć informację o chęci wspólnego wyjazdu, ale nie jest to absolutnie konieczne.
Co prawda NFZ nie ma obowiązku kierowania małżeństw lub innych zabiegających o to osób na wspólną kurację, ale na ogół stara się to robić. Mogą to być osoby pozostające w związkach partnerskich, ale również na przykład koleżanki.
Jednoczesne złożenie skierowania nie zapewnia jednak, a jedynie umożliwia wspólny pobyt. Każdy wniosek jest osobno oceniany przez lekarza balneologa w oddziale NFZ. A zatem profile leczenia wskazane przez lekarza pierwszego kontaktu dla każdego z partnerów nie mogą się wykluczać, a balneolog musi wyznaczyć podobny zakres i tryb leczenia. Warto wiedzieć, że każde formalne niedociągnięcie w dokumentacji, które spowoduje żądanie uzupełnienia lub konieczność weryfikacji skierowania, mogą uniemożliwić wspólny wyjazd.
Trzeba także podkreślić, że w razie rezygnacji z wyjazdu z przyczyn nieuzasadnionych (a tak to zostanie najpewniej potraktowane wtedy, gdy chcieliśmy wyjechać wspólnie, a otrzymaliśmy skierowania do zupełnie innych uzdrowisk), o kolejny przydział możemy ubiegać się dopiero po upływie roku od daty niewykorzystanego wyjazdu.
Jeżeli jednak zrezygnujemy z powodu:
● wypadku losowego (np. śmierć kogoś z rodziny);
● choroby;
● niemożliwości uzyskania urlopu we wskazanym terminie,
Fundusz wyznaczy nowy termin wyjazdu.
Pamiętać też należy, że osoby wyjeżdżające na kurację muszą być samodzielne na tyle, by zapewnić sobie samoobsługę. Wiele par uzasadnia więc prośbę o wspólny przydział potrzebą wzajemnej opieki. W tej sprawie zabrał nawet głos Rzecznik Praw Obywatelskich, sugerując, że wprowadzenie gwarancji wspólnego wyjazdu rozwiązałaby wiele trudności, zarówno związanych z wzajemną opieką, ale też na przykład z kosztami i dojazdem do uzdrowiska.
Natomiast o to, by zamieszkać we wspólnym pokoju, należy się zwrócić już po przyjeździe do sanatorium. Nie powinno być z tym kłopotu.
Podstawa prawna
Art. 33 ustawy z 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 1793).