Burmistrz jako organ doradczy powołał zarządzeniem społeczną młodzieżową radę miasta. Uznał, że ma prawo do powoływania nieetatowych doradców i zrobił to właśnie na tej podstawie. Czy mógł powołać ten organ?
Nie, burmistrz nie mógł powołać społecznej młodzieżowej rady miasta, gdyż wkroczył przez to w kompetencje organu uchwałodawczego gminy. Zgodnie bowiem z art. 5b ustawy z 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (dalej u.s.g.) to rada gminy na wniosek zainteresowanych środowisk może wyrazić zgodę na utworzenie młodzieżowej rady gminy mającej charakter konsultacyjny (ust. 2), zaś powołując ją, rada gminy nadaje jej statut określający tryb wyboru członków i zasady działania (ust. 3). Społeczna rada młodzieżowa przy burmistrzu w istocie dublowałaby, a może nawet zastępowała, organ ustrojowo umocowany do wykonywania ww. zadań, jakim jest młodzieżowa rada gminy. Pogląd ten potwierdza wyrok WSA w Gdańsku z 21 stycznia 2016 r. (sygn. akt III SA/Gd 847/15). Sąd wskazał, że brak jest przepisu, który upoważniałby organ wykonawczy do powoływania przez niego społecznej rady młodzieży. Taką podstawą, zdaniem sądu, nie jest art. 30 ust. 1 u.s.g. Przepis ten jest jedynie ogólnym upoważnieniem dla organu wykonawczego do wykonywania zadań gminy. A dla skutecznej realizacji wymaga on każdorazowo wsparcia przepisem szczególnym, upoważniającym organ wykonawczy gminy do konkretnego działania.
Takim przepisem, w ocenie WSA w Gdańsku, z pewnością nie jest też art. 7 ust. 1 pkt 17 u.s.g. Stanowi on normę o charakterze zadaniowym, nie zaś kompetencyjnym i sam w sobie nie może być podstawą żadnych działań władczych organu gminy, w szczególności podstawą powołania przez organ wykonawczy gminy społecznej rady młodzieżowej.
Jednocześnie odnosząc się do argumentów włodarza, który twierdził, że żaden przepis nie zakazuje powołania przy organie wykonawczym gminy organu doradczego, tj. społecznej rady młodzieżowej, sąd zwrócił uwagę, że w stosunkach publicznoprawnych nie stosuje się zasady: „co nie jest zakazane jest dozwolone”, lecz zasadę, że „dozwolone jest tylko to, co prawo wyraźnie przewiduje”.
Podstawa prawna
Art. 5b ustawy z 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 446).