Rada gminy zróżnicowała stawki opłat za wodę i zbiorowe odprowadzanie ścieków, uzależniając je m.in. od zameldowania właścicieli gospodarstwa na terenie gminy. Dla tych, którzy mają stały meldunek, stawka za 1 m sześc. wody jest niższa, a dla tych, którzy go nie mają, wyższa. Czy jest to zgodne z prawem?
Nie. Szacowane opłaty dla poszczególnych grup taryfowych mają być ustalane w związku z ponoszonymi kosztami. Zgodnie z par. 13 ust. 2 rozporządzenia ministra budownictwa z 28 czerwca 2006 r. w sprawie określania taryf, wzoru wniosku o zatwierdzenie taryf oraz warunków rozliczeń za zbiorowe zaopatrzenie w wodę i zbiorowe odprowadzanie ścieków (Dz.U. nr 127, poz. 886), różnicowanie cen i stawek opłat odbywa się przez podział odbiorców usług na grupy taryfowe i przypisanie do poszczególnych grup planowanych kosztów usług.
Woda w kranie będzie droższa. Nawet o 30 proc.
Woda w kranie będzie droższa. Nawet o 30 proc.

Zobacz również
Natomiast celem obowiązku meldunkowego jest zapewnienie prawidłowego funkcjonowania ewidencji ludności. Bezzasadne jest więc łączenie ewidencji ludności z zaopatrzeniem w wodę, które zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z 7 czerwca 2001 r. o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków (t.j. Dz.U. z 2006 r. nr 123, poz. 858), stanowi zadanie własne gminy.
Jak zaznaczył Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie (sygn. akt IV SA/Wa 1538/14 ), z uwagi na przepisy konstytucji (zasadę równości wobec prawa) oraz specyfikę obowiązku meldunkowego nie jest możliwe zastosowanie kryterium stałego zameldowania do kalkulowania i różnicowania taryfowych cen i opłat. Eliminacja tzw. subsydiowania skrośnego (pokrywania kosztów użytkowania jednej grupy przez inną) powinna się odbywać na podstawie rzeczywistego użytkowania sieci wodno-kanalizacyjnej, a nie na podstawie ewidencji ludności.
Kolejna kwestia dotyczy utrzymania w gotowości urządzeń wodociągowych lub kanalizacyjnych, przy sezonowym ich użyciu. W takiej sytuacji różnica kosztów świadczenia usług powinna być co do zasady niwelowana przez stawkę opłaty abonamentowej (par. 2 pkt 11 rozporządzenia). Stawkę tę kalkuluje się m.in. na podstawie kosztów utrzymania w gotowości urządzeń wodociągowych czy kanalizacyjnych (par. 13 ust. 3 rozporządzenia). Tak więc przedsiębiorstwo wodno-kanalizacyjne musi kompleksowo uwzględnić realne koszty swojej działalności i koszty świadczenia usług, zarówno na rzecz podmiotów korzystających jedynie z części jego usług (pobór wody albo odprowadzanie ścieków), jak i w pełnym zakresie. Przy kalkulacji cen musi uwzględnić także zasadę samofinansowania.