Skoro podatnik otrzymał wynagrodzenie bez pośrednictwa płatnika, ma obowiązek sam wpłacić w ciągu roku zaliczkę na podatek, stosując najniższą stawkę skali podatkowej (18 proc. bez kwoty wolnej) lub wyższą.
Polski naukowiec, mający miejsce zamieszkania w naszym kraju, napisał w grudniu artykuł i przesłał go do wydawnictwa zagranicznego. Otrzymał honorarium bez potrąconego podatku (przedstawił wydawnictwu swój certyfikat rezydencji). Zgodnie z umową o unikaniu podwójnego opodatkowania taki dochód powinien być opodatkowany tylko w Polsce. W jaki sposób podatnik ma go rozliczyć?
Skoro podatnik otrzymał wynagrodzenie bez pośrednictwa płatnika, ma obowiązek sam wpłacić w ciągu roku zaliczkę na podatek, stosując najniższą stawkę skali podatkowej (18 proc. bez kwoty wolnej) lub wyższą. Może przy tym zastosować koszty uzyskania przychodu. Zaliczkę odprowadza się do 20. dnia następnego miesiąca, a za grudzień – w terminie złożenia zeznania. Podatnik ma też obowiązek rozliczyć uzyskane dochody w zeznaniu rocznym PIT-36 (bez załącznika PIT-ZG).
Podstawa prawna
Art. 44 ust. 1a i 3a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.).
W 2013 r. podatnik wykonał kilka prac z przeniesieniem praw autorskich na rzecz różnych podmiotów. Łączne przychody wykazane w informacjach PIT-11 wynoszą 100 tys. zł, natomiast koszty uzyskania przychodów odliczone przez płatników wynoszą 50 tys. zł. Czy w zeznaniu rocznym składanym za 2013 r. podatnik może odliczyć koszty w wysokości 42 764 zł, a od nadwyżki przychodu ponad kwotę 85 528 zł – w wysokości 20 proc.?
Zgodnie z art. 22 ust. 9 pkt 1–3 ww. ustawy 50-proc. koszty uzyskania przychodu stosuje się do przychodów:
– z tytułu zapłaty twórcy za przeniesienie prawa własności wynalazku, topografii układu scalonego, wzoru użytkowego, wzoru przemysłowego, znaku towarowego lub wzoru zdobniczego,
– z tytułu opłaty licencyjnej za przeniesienie prawa stosowania wynalazku, topografii układu scalonego, wzoru użytkowego, wzoru przemysłowego, znaku towarowego lub wzoru zdobniczego, otrzymanej w pierwszym roku trwania licencji od pierwszej jednostki, z którą zawarto umowę licencyjną,
– z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich i artystów wykonawców z praw pokrewnych, w rozumieniu odrębnych przepisów, lub rozporządzania przez nich tymi prawami, z tym że koszty te oblicza się od przychodu pomniejszonego o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, których podstawę wymiaru stanowi ten przychód.
Od 1 stycznia 2013 r. łączne koszty uzyskania przychodów, o których mowa w ust. 9 pkt 1–3, nie mogą przekroczyć w roku podatkowym połowy kwoty stanowiącej górną granicę pierwszego przedziału skali podatkowej, tj. 42 764 zł.
Jeżeli podatnik udowodni, że roczne faktycznie poniesione koszty uzyskania przychodów były wyższe niż wynikające z zastosowania normy procentowej, koszty uzyskania przyjmuje się w wysokości kosztów faktycznie poniesionych. Przepis ten stosuje się również do przychodów otrzymanych przez podatnika z tytułu korzystania z praw autorskich (art. 22 ust. 10a ustawy).
Do kosztów tych zalicza się również koszty poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy, w którym został uzyskany odpowiadający im przychód, oraz koszty poniesione w roku złożenia zeznania, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia tego zeznania (art. 22 ust. 5 i ust. 5a pkt 2 ustawy).
Płatnik przy poborze zaliczki na podatek dochodowy uwzględnia 50-proc. koszty uzyskania przychodów.
Do przychodów z praw majątkowych nie stosuje się 20-proc. kosztów uzyskania przychodu, o których mowa w art. 22 ust. 9 pkt 4. Mają one zastosowanie tylko do przychodów z tytułu działalności wykonywanej osobiście, określonych w art. 13 pkt 2, 4, 6 i 8 ustawy.
Jeżeli koszty uzyskania przychodów z tytułu przychodów z praw majątkowych osoby zatrudnionej na warunkach umowy o dzieło przenoszącej prawa autorskie przekroczą wskazany ustawą limit, tj. kwotę 42 764 zł, to podatnik w zeznaniu rocznym uwzględnia koszty wyłącznie do wysokości limitu, chyba że udowodni, że poniósł wyższe koszty; wówczas ma prawo zastosować koszty faktycznie poniesione.
Podstawa prawna
Art. 22 ust. 9 pkt 1–3, ust. 9a, ust. 10, ust. 10, art. 41 ust. 1
ustawy z 6 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.).