Wydatek na operację chirurgiczną, która pozwoliła podatnikowi na powrót do zdrowia, nie może zostać objęty ulgą podatkową, ponieważ nie jest to wydatek poniesiony na cele rehabilitacyjne w PIT.
Tak wynika z wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego wydanego w sprawie podatniczki, która chciała odliczyć w PIT kwotę ponad 8 tys. zł wydanej na operację ortopedyczną.
Podatniczka wystąpiła do urzędu skarbowego z wnioskiem o zwrot nadpłaty w PIT. Uzasadniła, że w pierwotnym zeznaniu PIT-36 nie uwzględniła w pełnej wysokości wydatków na cele rehabilitacyjne, tj. nie odliczyła kosztu zabiegu chirurgicznego mającego na celu przywrócenie ograniczonych funkcji poruszania się w wysokości 8,5 tys. zł. Do wniosku załączyła orzeczenie o stopniu niepełnosprawności, rachunek wystawiony przez klinikę oraz korektę zeznania PIT-36.
W celu potwierdzenia uprawnień do ulgi rehabilitacyjnej podatniczka przedłożyła konsultację ortopedyczną oraz zaświadczenie lekarskie, z których wynikało, że operacja była niezbędna.
Organ podatkowy odmówił jej prawa do ulgi. Uznał, że wydatek na operację ortopedyczną nie mieści się w katalogu wydatków rehabilitacyjnych zawartych w art. 26 ust. 7a ustawy o PIT (t.j. Dz.U. z 2010 r. nr 51, poz. 307 z późn. zm.).
Wojewódzki sąd administracyjny uchylił jednak tę decyzję i przyznał rację podatniczce. Sąd odwołał się do wykładni językowej i uznał, że taki zabieg z całą pewnością miał na celu przywrócenie jej do normalnego życia w społeczeństwie. Tym samym ma prawo do ulgi.
NSA uchylił wyrok sądu I instancji. Uznał bowiem, że zabieg podatniczki miał charakter leczenia, a nie rehabilitacji.
Sędzia Zbigniew Romała podkreślił, że interpretacja przepisów, jaką przyjął WSA, prowadziłaby do upowszechnienia ulgi. Jeśli ustawodawca chciałby objąć ulgą wszelkie zabiegi operacyjne, to wyraziłby taką wolę w przepisach. Sąd rozstrzygając sprawę, odwołał się do intuicyjnego rozumienia rehabilitacji i wskazał, że jest to usługa kompleksowa, w której dwa niezbędne elementy to leczenie i następnie zabiegi rehabilitacyjne.
Wyrok jest prawomocny.
Wyrok NSA z 27 stycznia 2011 r., sygn. akt II FSK 1395/10