Subskrybuj nas na Youtube
Obywatel kraju spoza UE może uzyskać status rezydenta długoterminowego w Unii tylko wtedy, gdy mieszkał w państwie członkowskim przez pięć lat przed złożeniem wniosku. Terminu tego nie można skrócić nawet wtedy, gdy takie pozwolenie pobytowe ma już członek rodziny wnioskodawcy.
Tak orzekł Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie obywatelki Pakistanu, która ubiegała się o zezwolenie na pobyt rezydenta długoterminowego UE po dwóch latach mieszkania we Włoszech. Status rezydenta miał już jej mąż.
Kobieta złożyła podanie, bo włoskie prawo nie wymagało wykazania jakiegokolwiek okresu zamieszkania w tym kraju, jeśli członek rodziny zainteresowanego otrzymał już status rezydenta po pięciu latach pobytu. Przepisy krajowe były zatem łagodniejsze niż regulacje unijnej dyrektywy 2003/109/WE z 25 listopada 2003 r. dotyczącej statusu obywateli państw trzecich będących rezydentami długoterminowymi (Dz.Urz. UE z 2004 r., L16, s.44), która wymaga legalnego i nieprzerwanego zamieszkania w UE przez pięć lat.
Włoski urząd oddalił jednak wniosek Pakistanki. Sąd, do którego się odwołała, zwrócił się z pytaniem do TSUE, czy członek rodziny rezydenta długoterminowego może zostać zwolniony z warunku mieszkania przez pięć lat w państwie członkowskim. Trybunał orzekł, że wymóg ten musi być spełniony, taki czas pobytu świadczy bowiem o tym, że dana osoba na stałe związała się z krajem UE.
ORZECZNICTWO
Wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z 17 lipca 2014 r. w sprawie C-469/13 Shamim Tahir przeciwko Ministero dell’Interno i Questura di Verona. www.serwisy.gazetaprawna.pl/orzeczenia
