TEZA: Obciążenie przedsiębiorcy opłatą za korzystanie z gminnych przystanków komunikacyjnych lub dworców odbywa się w drodze noty księgowej. Spółka nie może żądać przeprowadzenia w tej sprawie postępowania administracyjnego, a co za tym idzie, skarżyć noty do sądu administracyjnego.
Sygn. akt III SA/Kr 724/16
POSTANOWIENIE WOJEWÓDZKIEGO SĄDU ADMINISTRACYJNEGO W KRAKOWIE
z 6 lipca 2016 r.
STAN FAKTYCZNY
Rada miasta podjęła uchwałę w sprawie ustalenia stawki opłat za korzystanie przez przewoźników z przystanków komunikacyjnych i dworców. Ustalono, że przedsiębiorcy muszą zapłacić 0,05 zł za jedno zatrzymanie środka transportu na przystanku komunikacyjnym, a także 1 zł w razie zatrzymania na dworcu. Miejscowy zarząd infrastruktury komunalnej transportu zajmujący się poborem wspomnianych należności, nałożył w drodze noty księgowej opłatę na jedną z działających na terenie miasta spółek jawnych. Została ona zobowiązana do zapłaty 9,2 tys. zł.
Przedsiębiorstwo zaskarżyło notę księgową do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie. Spółka stała na stanowisku, że opłata za korzystanie z przystanków komunikacyjnych powinna była zostać nałożona w drodze decyzji administracyjnej po przeprowadzeniu stosownego postępowania. W ten sposób miasto byłoby zobowiązane do szczegółowego wyjaśnienia i udowodnienia rzeczywistej liczby zatrzymań na przystankach komunikacyjnych środków transportu należących do spółki. W uzasadnieniu skargi argumentowano, że opłata nałożona jednostronnie przez miasto z pominięciem trybu administracyjnego pozbawiła przedsiębiorstwo możliwości odwołania się.
W odpowiedzi na skargę prezydent miasta wniósł o jej odrzucenie jako niedopuszczalnej. Na takim też stanowisku stanął skład orzekający krakowskiego sądu.
UZASADNIENIE
WSA stwierdził, że opisywana sprawa nie podlega kontroli sądowoadministracyjnej.
Sąd przypomniał, że podstawę do wystawienia noty księgowej stanowi art. 16 ustawy z 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 1440 ze zm.), przy czym stawkę opłaty określa rada gminy w drodze uchwały (w ramach limitów wyznaczonych w ustawie). Zdaniem WSA obowiązek uiszczenia opłaty wynika więc z mocy samego prawa i powinien być wykonany niezwłocznie po wystąpieniu określonego stanu faktycznego, z którego zaistnieniem ustawa wiąże obowiązek uiszczenia należności, tj. gdy przewoźnik skorzystał z przystanku komunikacyjnego lub dworca. Nie ma więc potrzeby przeprowadzania w tej sprawie postępowania administracyjnego i wydawania stosownej decyzji. Skoro obowiązek poniesienia opłaty nie wymaga konkretyzacji w drodze indywidualnego aktu administracyjnego, to poza zakresem kognicji sądu pozostaje kontrola wystawionej noty księgowej.
Sama nota przypomina jedynie o obowiązku uiszczenia opłaty. Nie jest natomiast aktem administracyjnym, który podlegałby kontroli sądów administracyjnych. Przedsiębiorca, który otrzymał notę, nie może więc skorzystać z instytucji skargi do sądu.
