Pani Aleksandra wróciła z leczenia w sanatorium, ale nie odzyskała pełnej sprawności chorego kolana i wciąż przebywa na świadczeniu rehabilitacyjnym. – Czy mogę jeszcze skorzystać z turnusu rehabilitacyjnego? – pyta.
Na leczenie uzdrowiskowe kieruje Narodowy Fundusz Zdrowia, natomiast na turnus rehabilitacyjny Zakład Ubezpieczeń Społecznych. Są to dwa niezależne systemy leczenia i nic nie stoi na przeszkodzie, by wyjechać jeszcze raz ze skierowaniem ZUS. Na takie turnusy kierowani są ubezpieczeni zagrożeni całkowitą lub częściową niezdolnością do pracy, przebywający na zasiłku chorobowym, świadczeniu rehabilitacyjnym lub osoby pobierające rentę okresową z tytułu niezdolności do pracy. Rehabilitacja lecznicza w ramach prewencji rentowej przy schorzeniach narządów ruchu i układu krążenia odbywa się w trybie stacjonarnym lub ambulatoryjnym, natomiast osoby cierpiące na schorzenia psychosomatyczne i układu oddechowego leczone są wyłącznie stacjonarnie. System stacjonarny oznacza, że chory wyjeżdża poza miejsce zamieszkania, w systemie ambulatoryjnym zabiegi przeprowadzane są w miejscu zamieszkania.
Wniosek o bezpłatną rehabilitację może wypisać lekarz prowadzący leczenie. Trzeba go złożyć w najbliższej placówce ZUS, skąd trafia do lekarza orzecznika ZUS. To on ostatecznie decyduje, czy rehabilitacja jest konieczna. Skierowanie do sanatorium może też wydać zakład na bezpośredni wniosek lekarza orzecznika, np. gdy kontroluje on zwolnienie lekarskie lub orzeka w sprawie przyznania świadczenia rehabilitacyjnego.
Rehabilitacja lecznicza w ośrodku rehabilitacyjnym powinna trwać 24 dni. Standardowy okres może być przedłużony lub skrócony po uprzednim uzyskaniu zgody ZUS – wszystko zależy od stanu zdrowia pacjenta i rokowań na odzyskanie sprawności. O przedłużeniu lub skróceniu leczenia decyduje lekarz prowadzący pacjenta w ośrodku rehabilitacyjnym.
Pobyt w sanatorium ze skierowaniem ZUS jest bezpłatny. Zakład Ubezpieczeń Społecznych ponosi pełne koszty leczenia, zakwaterowania, wyżywienia i przejazdu z miejsca zamieszkania do sanatorium i z powrotem do wysokości kosztu przejazdu najtańszym środkiem komunikacji publicznej, a więc według taryfy PKP pociągu pośpiesznego drugiej klasy.
Podstawa prawna
Art. 54–57, art. 69 ustawy z 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz.U. z 2009 r. nr 205, poz. 1585 ze zm.).