Personel techniczny

Pracownicy techniczni i obsługi w prywatnych gabinetach w okresie rozliczeniowym nie mogą pracować dłużej niż przez osiem godzin na dobę oraz przeciętnie 40 godzin na tydzień. Dla tych rozliczeń przyjmuje się, że tydzień trwa przeciętnie pięć dni. Natomiast krócej są zatrudnieni pracownicy niewidomi na stanowiskach wymagających kontaktu z pacjentami. Nie mogą pracować więcej niż 30 godzin tygodniowo, a każdego dnia maksymalnie sześć godzin.

Pracodawca nie może dyskryminować pracowników, którzy nie wyrazili zgody na dłuższą pracę

Zdarza się jednak, że rodzaj pracy i jej organizacja uzasadniają, aby w stosunku do niektórych pracowników firma przedłużyła wymiar czasu pracy. Wtedy stosowane są rozkłady czasu pracy przewidujące zatrudnienie wprawdzie nawet przez 12 godzin na dobę, ale nie dłużej niż przeciętnie 37 godzin 55 minut na tydzień. Z kolei pracownicy techniczni i obsługi w takich sytuacjach nie mogą jednak pracować dłużej niż 40 godzin na tydzień.
W razie przedłużenia wymiaru czasu pracy okres rozliczeniowy nie powinien przekraczać miesiąca. Tylko w szczególnie uzasadnionych przypadkach może zostać przedłużony do czterech miesięcy.

Harmonogramy pracy

W firmach powinny zostać opracowane harmonogramy czasu pracy dla przyjętego okresu rozliczeniowego. Na ich podstawie określa się dla poszczególnych pracowników dni i godziny pracy oraz dni wolne od pracy. Na przykład wymiar czasu pracy dla pracownic w ciąży nie może przekraczać ośmiu godzin na dobę. Natomiast bez swojej zgody dłużej niż osiem godzin na dobę nie mogą pracować osoby opiekujące się dzieckiem do lat czterech.
Ustawa o działalności leczniczej reguluje także zasady pełnienia dyżuru medycznego przez pracowników z wyższym wykształceniem wykonujących zawód medyczny. Takie dyżury prowadzą przez placówki wykonujące świadczenia zdrowotne stacjonarnie i całodobowo. Dyżur świadczony jest poza normalnymi godzinami pracy i zostaje wliczony do czasu pracy, nawet gdy nie przekracza 37 godzin 55 minut na tydzień w przyjętym okresie rozliczeniowym.

48 godzin przez 4 miesiące

Pracownicy mogą wyrazić zgodę na piśmie, że będą pracowali dłużej: przeciętnie 48 godzin w przyjętym okresie rozliczeniowym nie dłuższym niż cztery miesiące. Pracownik ma prawo cofnąć udzieloną zgodę, informując o tym na piśmie pracodawcę z zachowaniem miesięcznego okresu wypowiedzenia.
Dla osób pracujących dłużej pracodawca musi prowadzić i przechowywać ewidencję czasu pracy. Powinien ją udostępniać organom, które sprawują nadzór i kontrolę nad przestrzeganiem prawa pracy. Organy te mają prawo zakazać albo ograniczyć możliwość wydłużenia maksymalnego tygodniowego wymiaru czasu pracy ze względu na bezpieczeństwo i zdrowie pracowników oraz zapewnienie pacjentom udzielania świadczeń zdrowotnych na właściwym poziomie.
W każdej dobie pracownik ma prawo do nieprzerwanego wypoczynku w wymiarze co najmniej 11 godzin, a w każdym tygodniu do co najmniej 35 godzin nieprzerwanego odpoczynku (obejmującego co najmniej 11 godzin nieprzerwanego odpoczynku dobowego). Wyjątek od tej reguły stanowi, że w uzasadnionych przypadkach pracownik powinien mieć zapewnione co najmniej 24 godziny nieprzerwanego wypoczynku, udzielonego w okresie rozliczeniowym nie dłuższym niż 14 dni. W przypadku gdy pełni dyżur medyczny, to z odpoczynku powinien skorzystać bezpośrednio po jego zakończeniu.

Pozostawanie w gotowości

Pracownik może zostać zobowiązany do pozostawania w gotowości do udzielania świadczeń zdrowotnych. Za każdą godzinę otrzyma wówczas wynagrodzenie w wysokości 50 proc. stawki godzinowej wynagrodzenia zasadniczego. Wysokość tej stawki oblicza się, dzieląc kwotę miesięcznego wynagrodzenia zasadniczego wynikającego z osobistego zaszeregowania pracownika przez liczbę godzin pracy, jaka przypada do przepracowania w danym miesiącu. W sytuacji gdy osoba pozostająca w gotowości zostanie wezwana przez pracodawcę, to wówczas rozlicza się ją tak, jak za dyżur medyczny.
Dodatkowe wynagrodzenie przysługuje pracownikom z wyższym wykształceniem wykonującym zawód medyczny za pracę w systemie zmianowym w firmie prowadzącej stacjonarne i całodobowe świadczenia. Za każdą godzinę w porze nocnej otrzymują dodatek w wysokości 65 proc. stawki godzinowej wynagrodzenia zasadniczego, natomiast w niedziele, święta i dni wolne od pracy – dodatek w wysokości 45 proc. tej stawki.
Podstawa prawna
Art. 93 – 99 ustawy z 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej (Dz.U. nr 112, poz. 654).