Prowadzę firmę przewozową świadczącą usługi regularnej komunikacji publicznej. Inspekcja drogowa nałożyła na mnie karę w wysokości 5 tys. zł za to, że autobus nie miał tablicy kierunkowej bocznej. Uważam, że jest ona jedynie elementem wyposażenia i oznakowania pojazdu. A gdyby przyjąć taką kwalifikację, wówczas kara wyniosłaby 2 tys. zł. Czy inspekcja nałożyła na mnie właściwą wysokość kary?
Nałożenie kary w wysokości 5 tys. zł było zasadne. Taka sankcja grozi za wykonywanie przewozu autobusem, który nie odpowiada wymaganym warunkom technicznym ze względu na rodzaj wykonywanego przewozu regularnego, które określono w l.p. 2.5.1. załącznika nr 3 do ustawy o transporcie drogowym (dalej: u.t.d.). Potwierdza to orzecznictwo, które stoi na stanowisku, że wprawdzie tablice kierunkowe na autobusie regularnej komunikacji publicznej należą w myśl par. 18 ust. 1 rozporządzenia ministra infrastruktury z 31 grudnia 2002 r. do elementów wyposażenia autobusu, to jednak ustawodawca wyraźnie wskazał je jako dodatkowy wymagany warunek techniczny. A to dlatego, że wspomniany par. 18 umieszczono w rozdziale 5 zatytułowanym „warunki dodatkowe” , z kolei zaś ten rozdział jest częścią w ramach działu II „Warunki techniczne pojazdu samochodowego i przyczepy przeznaczonej do łączenia z tym pojazdem”.
Pogląd ten potwierdza wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 15 marca 2019 r. (sygn. akt II GSK 246/17). W orzeczeniu NSA przypomniał, że w rozumieniu art. 4 pkt 7 u.t.d. przewóz regularny to publiczny przewóz osób i ich bagażu w określonych odstępach czasu i określonymi trasami, na zasadach określonych w u.t.d. i w ustawie z 15 listopada 1984 r. – Prawo przewozowe (t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 1983 ze zm.). Sąd zauważył przy tym, że autobus regularnej komunikacji publicznej ma być tak zbudowany, wyposażony i utrzymany, aby korzystanie z niego nie zagrażało bezpieczeństwu osób nim jadących lub innych uczestników ruchu, nie naruszało porządku ruchu na drodze i nie narażało kogokolwiek na szkodę (art. 66 ust. 1 ustawy z 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym; dalej: p.r.d.). Niepewność pasażerów co do trasy przejazdu może w istotny sposób zagrozić tym wartościom.
Ponadto NSA wyjaśnił, że jak jednoznacznie wynika to z par. 21 ust. 1 w związku z par. 18 ust. 1 pkt 13 rozporządzenia ministra infrastruktury z 31 grudnia 2002 r. wyposażenie autobusu regularnej komunikacji publicznej w tablice kierunkowe należy uznać w rozumieniu tego rozporządzenia za warunek techniczny. Z kolei brak tej tablicy należy kwalifikować jako wykonywanie przewozu autobusem, który nie odpowiada warunkom technicznym ze względu na rodzaj wykonywanego przewozu regularnego. A więc przewozu osób i ich bagażu w określonych odstępach czasu i określonymi trasami.
NSA uznał zatem, że tablica kierunkowa nie jest elementem wyposażenia autobusu obojętnym dla oceny prawidłowości wykonywania tego rodzaju przewozu regularnego (podobnie też NSA w wyroku z 7 grudnia 2018 r., sygn. akt II GSK 3938/16). Ponadto NSA wskazał, że z przepisów rozporządzenia ministra infrastruktury z 31 grudnia 2002 r. wynika, iż wyposażenie pojazdu (autobusu) w określone w tych przepisach urządzenia lub elementy wyposażenia jest traktowane przez prawodawcę jako wymagania (warunki) techniczne, które dane pojazdy powinny bezwzględnie spełniać.
Podstawa prawna
Art. 4 pkt 7, art. 18b ust. 1 pkt 1, ust. 2 pkt 1 lit. b, lp. 2.5.1. załącznika nr 3 ustawy z 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 58 ze zm.).
Art. 66 ust. 1 ustawy z 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 1990 ze zm.).
Par. 18 ust. 1 pkt 13, par. 21 ust. 1 rozporządzenia ministra infrastruktury z 31 grudnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych pojazdów oraz zakresu ich niezbędnego wyposażenia (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 2022 ze zm.).
