Jakie paragrafy urząd gminy powinien zastosować do ujęcia wydatków na odszkodowanie z odsetkami dla byłego pracownika? Sąd pracy przyznał mu odszkodowanie za nieuzasadnione wypowiedzenie stosunku pracy.
Analizę podanego zapytania warto poprzedzić przypomnieniem regulacji kodeksu pracy dotyczących odszkodowania w przypadku nieuzasadnionego lub niezgodnego z prawem wypowiedzenia umowy o pracę przez pracodawcę. Tu trzeba wskazać m.in. art. 45 k.p. Z jego treści wynika, że:
„§ 1. W razie ustalenia, że wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony jest nieuzasadnione lub narusza przepisy o wypowiadaniu umów o pracę, sąd pracy – stosownie do żądania pracownika – orzeka o bezskuteczności wypowiedzenia, a jeżeli umowa uległa już rozwiązaniu – o przywróceniu pracownika do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowaniu.
§ 2. Sąd pracy może nie uwzględnić żądania pracownika uznania wypowiedzenia za bezskuteczne lub przywrócenia do pracy, jeżeli ustali, że uwzględnienie takiego żądania jest niemożliwe lub niecelowe; w takim przypadku sąd pracy orzeka o odszkodowaniu”.
Jak zaś wynika z art. 471 k.p. – odszkodowanie, o którym mowa w art. 45, przysługuje w wysokości wynagrodzenia za okres od 2 tygodni do 3 miesięcy, nie niższej jednak od wynagrodzenia za okres wypowiedzenia.
Wracając do pytania, w przypadku wypłaty byłemu pracownikowi urzędu gminy odszkodowania za nieuzasadnione wypowiedzenie umowy o pracę taki wydatek – jak każdy inny – wymaga przyporządkowania adekwatnej klasyfikacji budżetowej. Na uwagę zasługuje przy tym fakt, że roszczenie pracownika stwierdzone orzeczeniem sądu składa się z dwóch składników, a mianowicie należności głównej i odsetek. Takie elementy roszczenia powinny być odpowiednio ujęte w budżecie po stronie wydatków. Odrębnie jednak należy ocenić wydatek związany z wypłatą odszkodowania, a odrębnie ten dotyczący odsetek naliczonych zgodnie z orzeczeniem sądu. I tak jeśli chodzi o roszczenie główne (samo odszkodowanie), to wydaje się, że adekwatnym paragrafem wydatkowym będzie par. 302, czyli „Wydatki osobowe niezaliczone do wynagrodzeń”. Z jego opisu wynika w szczególności, że: „Paragraf ten obejmuje wypłaty pieniężne oraz wartość świadczeń w naturze, niezaliczone do wynagrodzeń, w szczególności:
(….)
- określone ustawowo: odprawy pieniężne, odszkodowania, rekompensaty lub inne świadczenia z powodu ogłoszenia upadłości lub likwidacji pracodawcy albo restrukturyzacji zatrudnienia z przyczyn niedotyczących pracowników,
- odszkodowania przysługujące od pracodawcy za przedmioty utracone lub uszkodzone wskutek wypadku przy pracy,
- zasądzone i dobrowolnie wypłacone odszkodowania w sprawach o roszczenia ze stosunku pracy (…)”.
Inaczej należy odnieść się do roszczenia odsetkowego. Ustawodawca przewidział bowiem różne „paragrafy odsetkowe”. Z uwagi na specyfikę ww. roszczenia należy zastosować par. 458, czyli „Pozostałe odsetki”.
Wniosek: Roszczenie stwierdzone orzeczeniem sądu pracy należy ocenić pod względem wydatkowym dwutorowo. Odszkodowanie należy ująć w paragrafie 302 z cyfrą czwartą 0, zaś odsetki od tego odszkodowania należy ująć w paragrafie 458 z cyfrą czwartą 0.
Podstawa prawna
art. 45 i art. 471 ustawy z 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 1320; ost.zm. Dz.U. z 2018 r. poz. 2432)
rozporządzenie ministra finansów z 2 marca 2010 r. w sprawie szczegółowej klasyfikacji dochodów, wydatków, przychodów i rozchodów oraz środków pochodzących ze źródeł zagranicznych (t.j. Dz.U. z 2014 r. poz. 1053; ost.zm. Dz.U. z 2021 r. poz. 299)
