Subskrybuj nas na Youtube
Wydanie przez sąd wyroku oczyszczającego policjanta z zarzutów powinno być podstawą do rozpatrzenia jego wniosku o wypłatę zaległego uposażenia wraz z dodatkami – uznał Naczelny Sąd Administracyjny. I skierował sprawę do ponownego rozpatrzenia przez jednostkę wojewódzką.
Chodzi w niej o spór byłego funkcjonariusza z jego przełożonym. Policjant po wyroku oczyszczającym go z zarzutu o popełnienie przestępstwa w 2013 r. wystąpił o wypłatę wszystkich zaległych świadczeń za lata, gdy był on zawieszony w wykonywaniu czynności służbowych.
Szef komendy wypłacił skarżącemu wyłącznie nagrodę roczną za 2007 r., stosownie do wysokości otrzymywanego w tym czasie uposażenia, ale odmówił przyznania zawieszonej części uposażenia oraz obligatoryjnych podwyżek wprowadzonych w okresie zawieszenia w czynnościach służbowych za okres od marca 2006 r. do kwietnia 2008 r. Jako podstawę takiej decyzji wskazał art. 124 ust. 2 i art. 110 ust. 1–3 ustawy z 6 kwietnia 1990 r. o Policji (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 355 ze zm.) oraz par. 6 ust. 1 pkt 3 rozporządzenia ministra spraw wewnętrznych i administracji z 26 marca 2010 r. w sprawie wysokości i warunków przyznania policjantom równoważnika pieniężnego w zamian za umundurowanie (Dz.U. z 2010 r. nr 47, poz. 279). Komendant uznał także, że byłemu już policjantowi nie przysługuje nagroda roczna za 2008 r. oraz równoważnik pieniężny w zamian za umundurowanie, a także ekwiwalent za niewykorzystany urlop wypoczynkowy w latach 2007–2008.
Komendant miejski swoją decyzję tłumaczył tym, że zainteresowany po prawie dwóch latach zawieszenia w wykonywaniu czynności służbowych został w lutym 2008 r. dyscyplinarnie zwolniony ze służby. Tym samym utracił prawo do świadczeń za ten okres.
Zainteresowany odwołał się od decyzji komendanta miejskiego do wojewódzkiego, ale ten nie zmienił wcześniejszej decyzji. Podkreślił, że z analizy przepisów ustawy pragmatycznej o Policji wynika, że ustawodawca zróżnicował sytuację prawną mundurowych zawieszonych w czynnościach służbowych (art. 124 ustawy) i tymczasowo aresztowanych (art. 125) w zakresie uprawnienia do otrzymania zawieszonej części uposażenia oraz obligatoryjnych podwyżek wprowadzonych w okresie zawieszenia. Komendant wskazał, że art. 124 ust. 2 ustawy o Policji stanowi, że zawieszony policjant ma prawo do otrzymania zaległości, o ile nie został skazany prawomocnym wyrokiem sądu lub ukarany karą wydalenia ze służby.
Zainteresowany odwołał się do wojewódzkiego sądu administracyjnego. Ten jednak oddalił skargę. Wydając orzeczenie, sąd także powołał się na art. 124 ust. 2 przywołany wcześniej przez byłych przełożonych skarżącego. Przy czym WSA zwrócił uwagę, że zgodnie z art. 125 policja ma obowiązek wypłacenia zaległości tymczasowo aresztowanemu funkcjonariuszowi, choćby umorzenie sprawy lub uniewinnienie nastąpiło po zwolnieniu policjanta ze służby (takiego wskazania nie ma natomiast w przypadku osób, które nie były aresztowane). W efekcie WSA stwierdził, że w rozpoznawanej sprawie brak jest podstawy do przyznania zawieszonej części uposażenia wraz z obligatoryjnymi podwyżkami. Zainteresowany nie zgodził się z tymi argumentami. Sprawa trafiła do Naczelnego Sądu Administracyjnego. Ten zaś nakazał ponowne zbadanie sprawy oraz nakazał komendantowi wojewódzkiemu zwrot kosztów postępowania kasacyjnego.
ORZECZNICTWO
Wyrok NSA z 23 sierpnia 2016 r., sygn. akt I OSK 93/15. www.serwisy.gazetaprawna.pl/orzeczenia
