Robiąc zakupy za pośrednictwem internetu, zawieramy umowę na odległość. Nie ma znaczenia, że siedziba sklepu jest za granicą. Nie mając możliwości obejrzenia towaru w rzeczywistości, dopiero po dostawie widzimy, jak naprawdę wygląda, jakiej jest jakości i czy rzeczywiście jest dla nas odpowiedni (w przypadku ubrań lub butów). Mamy prawo zwrotu takiego produktu bez podawania powodu i bez względu na to, czy ma jakieś wady, czy nie.
Zgodnie ze standardami europejskimi pani Agata ma prawo do namysłu, czy dana rzecz jej odpowiada, i odstąpić od umowy w terminie co najmniej siedmiu dni roboczych. W każdym kraju UE termin ten może być inny, ale nie krótszy niż siedem dni liczone od dnia otrzymania towaru. Tyle wynosi np. w Wielkiej Brytanii, w Polsce jest to 10, a w Niemczech 14 dni.
Zawierając umowę na odległość, konsument powinien być poinformowany (poza danymi sprzedającego, datą, rodzajem świadczenia i ceną) o prawie odstąpienia od umowy i terminie w którym powinien to zrobić. Jeśli w umowie nie ma informacji o prawie odstąpienia od umowy, kupujący nie musi trzymać się 7-dniowego (w przypadku Polski – 10-dniowego) terminu odstąpienia od umowy i zwrotu produktu. Termin ten jest wstrzymany do czasu otrzymania takiej informacji – ale maksymalnie do trzech miesięcy.
Być może pani Agata ma jeszcze możliwość odstąpienia od umowy i zwrotu sukienki (pod warunkiem że jest ona w stanie nienaruszonym), gdyby w jej przypadku zabrakło informacji na piśmie o warunkach odstąpienia od umowy, a nie upłynął jeszcze trzymiesięczny termin. Do zachowania terminu wystarczy wysłanie oświadczenia przed jego upływem (najlepiej listem poleconym). Liczy się data nadania listu, a nie otrzymania go przez adresata. Warto też zachować kopię wysłanego oświadczenia oraz dowód jego wysłania.
Sprzedający nie może zastrzec w umowie, że odstąpienie od niej możliwe jest wyłącznie za zapłatą odstępnego
Podstawa prawna
Dyrektywa nr 97/7/WE z 20 maja 1997 r. dotycząca ochrony konsumentów w umowach zawieranych na odległość (Dz.U. UE. L. 97.144.19).
Art. 2-4, art. 9–10 ustawy z 2 marca 2000 r. o ochronie niektórych praw konsumentów oraz o odpowiedzialności za szkodę wyrządzoną przez produkt niebezpieczny (Dz.U. z 2000 r. nr 22, poz. 271).