Chciałem zawrzeć umowę z innym przedsiębiorcą. Prowadzę jednoosobową działalność gospodarczą zarejestrowaną w CEIDG pod nazwą ABC. Stosuję standardowe wzorce umowne, w ramach których przy oznaczaniu mnie jako strony stosuję określenie: „umowa zawarta pomiędzy Janem Kowalskim prowadzącym działalność gospodarczą pod firmą ABC”. Tymczasem mój przyszły kontrahent uważa, że taki wzorzec umowny jest nieprawidłowy. Jego zdaniem umowa musi być zawarta z konkretną firmą, którą prowadzę, a nie ze mną. Czy mój przyszły kontrahent ma rację?
EKSPERT RADZI
Nie. W języku prawniczym firma znaczy tyle co „nazwa”. Nie jest natomiast równoznaczna np. z pojęciem „przedsiębiorca”. Tak więc stosowany przez pana zapis w umowie jest poprawny.
Każdy przedsiębiorca działa pod firmą – zarówno prowadząca działalność gospodarczą osoba fizyczna, jak też np. spółka z ograniczoną odpowiedzialnością. Prawo do firmy ma charakter nie tylko osobisty, jako prawo do niezbywalnego oznaczenia podmiotu służącego jego identyfikacji w obrocie gospodarczym. Możliwe jest również, by częścią firmy było nazwisko przedsiębiorcy. Firma jest bowiem tworzona z oznaczeń stanowiących dobra osobiste podmiotów prawa cywilnego (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 11 czerwca 2012 r., sygn. akt V ACa 255/12, LEX nr 1258231). Firma jest więc podmiotowym prawem bezwzględnym przysługującym wyłącznie przedsiębiorcom (wyrok Sądu Najwyższego z 5 marca 2010 r., sygn. akt IV CSK 371/09, LEX nr 811872).
Gmina ma prawo odmówić cyrkowi dzierżawy

Zobacz również
W tych kategoriach należy z punktu widzenia formalnoprawnego patrzeć na pojęcie firmy. W języku potocznym firma jest równoznaczna z pojęciem przedsiębiorcy, jednak trzeba odróżniać język potoczny i język prawniczy. W związku z powyższym, jeżeli chcemy w umowie wskazać, że jakaś osoba fizyczna prowadzi indywidualnie działalność gospodarczą, to zapis, iż robi to pod określoną firmą będzie najbardziej poprawny i w żadnym wypadku nie będzie to równoznaczne z wprowadzaniem do kontraktu różnych, odmiennych od siebie podmiotów.
Podstawa prawna
Art. 432 ustawy z 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 380 ze zm.).