Prawo do dokonywania amortyzacji ma właściciel lub współwłaściciel środków trwałych albo podatnik, który przyjął do używania inwestycje w obcych środkach trwałych (np. na podstawie umowy najmu).

Amortyzacji podlegają, co do zasady poszczególne składniki majątku służącego do działalności gospodarczej, tj. środki trwałe (budowle, budynki i lokale będące odrębną własnością, maszyny, urządzenia i środki transportu oraz inne przedmioty spełniające warunki uznania ich za środek trwały) oraz wartości materialne i prawne (np. prawo do lokalu, autorskie i pokrewne prawa majątkowe, licencje). Środki trwałe podlegające amortyzacji muszą być przy tym kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok oraz muszą być wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą.

Podstawą odpisów amortyzacyjnych jest wartość początkowa poszczególnych składników majątku, którą może być cena nabycia, czy też koszt wytworzenia. Odpisów dokonuje się przy zastosowaniu określonych stawek amortyzacyjnych określonych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych.