Subskrybuj nas na Youtube
Zapisz się na newsletter
Pierwsze z zakwestionowanych postanowień dotyczyło terminu i sposobu rozpatrywania reklamacji przez bank. Sąd uznał, że ustanowiony w nim 90-dniowy termin jest zbyt długi i nie jest uzasadniony specyfiką postępowania reklamacyjnego.
Ponadto sędziom nie spodobało się, że bank w regulaminie zastrzegł, iż termin ten może zostać wydłużony w przypadku „uzasadnionej konieczności”. Zdaniem sądu pojęcie uzasadnionej konieczności jest nieprecyzyjne.
Kolejne postanowienie regulowało utratę przez klienta prawa posługiwania się kartą. Jedną z przesłanek umożliwiającą bankowi odebranie klientowi takiego uprawnienia było niewywiązywanie się przez niego z innych umów zawartych z bankiem.
Zdaniem sędziów dopuszczalne byłoby rozwiązanie umowy, jeżeli klient nie realizowałby umów związanych z ryzykiem kredytowym, jednak możliwość cofnięcia prawa do korzystania z karty w sytuacji niewywiązywania się z innych niesprecyzowanych umów jest nadużyciem.
Co więcej, samo pojęcie „niewywiązywania się z umowy” sąd uznał za zbyt ogólne.
SOKiK zakwestionował również zapis w regulaminie, który zobowiązywał konsumenta do składania reklamacji tylko w oddziale banku i na odpowiednim formularzu.
– To postanowienie uzależnia odpowiedzialność kontrahenta konsumenta od spełnienia przez tego ostatniego nadmiernie uciążliwych formalności, którymi w tym przypadku są konieczność składania reklamacji na formularzu bankowym oraz tylko w oddziale banku – podkreślił sąd w ustnym uzasadnieniu wyroku.
Ostatnim z zakwestionowanych postanowień jest zapis mówiący o tym, że maksymalny czas, przez jaki autoryzacja pomniejsza dostępny limit kredytu, jest określany przez bank.
Zdaniem sądu takie ujęcie obowiązków banku stwarza niebezpieczeństwo, że okres ten będzie dowolnie wydłużał bez uzasadnionej przyczyny.
Wyrok Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z 29 maja 2012 r., sygn. akt XVII AmC 3683/10.
