Subskrybuj nas na Youtube
Nowelizacja przewiduje, że ambulatoryjne świadczenia zdrowotne udzielane będą nie tylko np. w przychodni, poradni, ośrodku zdrowia czy lecznicy, ale także w pojeździe lub innym obiekcie będącym na wyposażeniu Sił Zbrojnych, przeznaczonym do udzielania pomocy medycznej.
Katalog podmiotów leczniczych zostanie poszerzony o jednostki wojskowe (jednostki polowej służby zdrowia), niebędące jednostkami budżetowymi w rozumieniu przepisów o finansach publicznych.
Szczegółowe wymagania odnośnie pomieszczeń, urządzeń i obiektów przeznaczonych do prowadzenia działalności leczniczej oraz standardy postępowania medycznego w jednostkach budżetowych, dla których podmiotem tworzącym jest szef MON, oraz w jednostkach wojskowych będą określone na podstawie rozporządzenia ministra obrony narodowej.
Nowe przepisy będą obejmowały jednostki wojskowe posiadające w strukturze organizacyjnej lekarza, w zakresie wykonywanej przez nie działalności leczniczej, również wówczas, gdy odbywa się ona poza granicami państwa.
W celu uniknięcia ewentualnych roszczeń żołnierzy w związku z niedogodnościami wynikającymi z realizowania świadczeń zdrowotnych w warunkach polowych (bojowych) jednostki wojskowe mają zostać wyłączone z przepisów dotyczących realizacji takich świadczeń w warunkach uciążliwych dla pacjenta. Zachowany zostanie obowiązek zapewnienia warunków właściwego przebiegu leczenia.
Pracownicy medyczni jednostek wojskowych mają być wynagradzani tak jak pracownicy jednostek budżetowych. Podczas wykonywania zadań poza granicami państwa czas pracy pracowników medycznych jednostek wojskowych ma być regulowany na podstawie przepisów ustawy o zasadach użycia lub pobytu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej poza granicami państwa.
Wojskowa służba zdrowia pola walki realizuje swoje zadania w oparciu o infrastrukturę polową (głównie kontenerowo-namiotową i pojazdy) oraz zestawy sprzętowe i lekowe przypisane do poszczególnych poziomów zabezpieczenia medycznego. Cechą typową dla pododdziałów medycznych jest również to, że udzielają pomocy medycznej, w tym chirurgicznej, również w „przygodnych” budynkach i pomieszczeniach w oparciu o posiadane zestawy medyczne, a także w miejscach bez rozwiniętej infrastruktury; dotyczy to w szczególności sił specjalnych.
W polskiej armii na szczeblu batalionu, dywizjonu, eskadry i pułków funkcjonują polowe placówki medyczne poziomu „1” zapewniające w trakcie prowadzonych działań operacyjnych podstawową opiekę zdrowotną, kwalifikowaną pierwszą pomoc, segregację, reanimację i stabilizację funkcji życiowych oraz przygotowanie poszkodowanych do ewakuacji medycznej.
Na szczeblu brygady i flotylli funkcjonują polowe placówki medyczne poziomu „2” zapewniające w trakcie prowadzonych działań chirurgię ratunkową wraz z laparotomią zwiadowczą, prowadzenie reanimacji, badania obrazowe - rtg, intensywną opiekę medyczną, opiekę pielęgniarską, laboratorium polowe z zapasem krwi oraz możliwością organizacji poboru krwi, dekontaminację i leczenie rannych skażonych bronią masowego rażenia.
Na szczeblu dywizji funkcjonują polowe placówki medyczne poziomu „3” zapewniające w trakcie prowadzonych działań operacyjnych specjalistyczne możliwości w zakresie chirurgii (m.in. neurochirurgia, laryngologia, chirurgia szczękowa, chirurgia oparzeniowa), inne specjalności medyczne (interna, neurologia, okulistyka, rehabilitacja mniejszych urazów, itp.), rozszerzona diagnostyka (m.in. tomografia komputerowa, artroskopia, specjalistyczne testy laboratoryjne).
W polskim wojsku, w zakresie czasu w jakim powinna być udzielona pomoc medyczna, obowiązuje zasada 10-1-2. Pierwsza pomoc w ciągu 10 minut, które często są nazywane „platynowymi”; chirurgia ratunkowa w ciągu 1 godziny, nazywanej "złotą", maksymalnie w ciągu 2 godzin; chirurgia pierwotna w przeciągu 1 godziny, maksymalnie 4.