Jestem radnym w mieście w województwie małopolskim. Burmistrz w projekcie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego w stosunku do terenu zabudowy usługowej z częścią mieszkalną określił zasady realizacji miejsc postojowych. Wynika z nich, że na tym terenie należy zorganizować nie mniej niż jedno miejsce postojowe na 40 mkw. powierzchni usług. Ponadto nie przewiduje się organizacji miejsc parkingowych dla właścicieli pojazdów posiadających kartę parkingową. Czy takie postanowienia są prawidłowe?
Nie są prawidłowe, gdyż nie wypełniają art. 15 ust. 2 pkt 6 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (dalej: u.p.z.p.). Przepis ten stanowi, że w planie miejscowym określa się obowiązkowo m.in. minimalną liczbę miejsc do parkowania, w tym miejsca przeznaczone na parkowanie pojazdów zaopatrzonych w kartę parkingową. Jak wynika z tego przepisu, ustalenia te są obligatoryjnym elementem miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Także par. 4 pkt 9 lit. c rozporządzenia ministra infrastruktury ws. wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego określa wymogi planu w zakresie rozbudowy i budowy systemów komunikacji. Jednym z nich jest obowiązek określenia liczby miejsc parkingowych w stosunku do ogólnej liczby mieszkańców czy zatrudnionych albo w relacji do powierzchni obiektów usługowych i produkcyjnych.
Jak wskazał wojewoda lubelski w rozstrzygnięciu nadzorczym z 19 czerwca 2020 r. (nr IF-II.4131.10.2020), każda forma zabudowy związana z koniecznością zapewnienia dostępu do drogi wymaga przygotowania odpowiedniej liczby miejsc dla samochodów, a sposób określenia ich liczby zależy od specyfiki danego terenu. Przypomniał, że pojęcie karty parkingowej, do którego odwołuje się ustawodawca w u.p.z.p., wprowadziła w art. 8 ust. 3a ustawa z 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym. Służy ona ułatwieniom w korzystaniu przez osoby niepełnosprawne z dróg publicznych i innych przestrzeni przeznaczonych na komunikację publiczną.
Zdaniem wojewody lubelskiego przez obowiązek określenia w planie miejscowym miejsc przeznaczonych na parkowanie pojazdów zaopatrzonych w kartę parkingową ustawodawca rozszerzył niektóre przywileje osób niepełnosprawnych na inne tereny niż drogi publiczne. Przywileje niektórych pojazdów w dostępie do miejsc i terenów o charakterze ogólnodostępnym powinno ograniczyć się wyłącznie do terenów o takim charakterze, czyli przeznaczanych w planach miejscowych pod zabudowę usługową, produkcyjną lub inną związaną z dostępem do miejsc pracy lub usług. Wojewoda lubelski podał, że rada gminy, uchwalając zmianę miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, nie zrealizowała dyspozycji wskazanej w art. 15 ust. 2 pkt 6 u.p.z.p., zgodnie z którym była zobowiązana do określenia minimalnej liczby miejsc do parkowania, w tym miejsc przeznaczonych na parkowanie pojazdów zaopatrzonych w kartę parkingową, co stanowi istotne naruszenie zasad sporządzania planu miejscowego.
Na ten temat wypowiedział się również NSA w wyroku z 7 listopada 2017 r. (sygn. akt II OSK 432/16). Wskazał on, że do obowiązków gminy należy określenie w planie miejscowym minimalnej liczby miejsc do parkowania pojazdów zaopatrzonych w kartę parkingową. NSA podkreślił, że gmina musi określić liczbę tych miejsc (podać wskaźniki umożliwiające jej ustalenie), ewentualnie różnicując tę liczbę w zależności od przeznaczenia obiektów, przy których miejsca te mają się znaleźć. Podobnie orzekł WSA w Białymstoku w wyroku z 9 stycznia 2020 r. (sygn. akt II SA/Bk 812/19). Według tego sądu z art. 15 ust. 2 pkt 6 u.p.z.p. wynika, że organ planistyczny ma obowiązek określić minimalną liczbę miejsc do parkowania i w tym miejsca przeznaczone na parkowanie pojazdów zaopatrzonych w kartę parkingową. Dlatego białostocki WSA uznał, że nie jest wystarczające samo dopuszczenie w planie możliwości realizacji takich miejsc, lecz konieczne jest określenie w planie również minimalnej ich liczby, tj. podanie wskaźników pozwalających na jej ustalenie (tak też NSA w wyroku z: 24 lipca 2018 r., sygn. akt II OSK 477/18, 6 września 1012 r., sygn. II OSK 1343/12, 13 października 2011 r., sygn. akt II OSK 1566/ i 23 kwietnia 2010 r., sygn. akt II OSK 311/10). ©℗
Podstawa prawna:
• art. 15 ust. 2 pkt 6 ustawy z 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 293; ost.zm. Dz.U. z 2020 r. poz. 471)
• art. 8 ust. 3a ustawy z 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 110; ost.zm. Dz.U. z 2020 r. poz. 1517)
• par. 4 pkt 9 lit. c rozporządzenia ministra infrastruktury z 26 sierpnia 2003 r. w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz.U. nr 164, poz. 1587)