Subskrybuj nas na Youtube
Zapisz się na newsletter
Jestem właścicielem zakładu produkcyjnego – wytwórni betonu. Wystąpiłem do prezydenta miasta o wydanie zezwolenia na przetwarzanie odpadów powstałych w produkcji (m.in. popiołów). Ten odmówił, powołując się na zapisy miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Zakazują one lokalizacji działalności związanej ze zbiórką i przetwarzaniem surowców wtórnych i odpadów. Nie zgadzam się z tą decyzją, gdyż moim zamiarem jest przetwarzanie odpadów na potrzeby własne w ramach procesu produkcji, a odpady w postaci popiołu stanowią komponent do produkcji betonu i są dodawane do pozostałych składników w stanie niezmienionym, zarówno pod względem fizycznym, jak i chemicznym. Nie prowadzę odrębnej działalności związanej ze zbiórką i przetwarzaniem surowców wtórnych i odpadów. Trudno więc mówić o naruszeniu zakazu wynikającego z planu miejscowego. Czy zatem odmowna decyzja jest prawidłowa?
Tak. Decyzja jest prawidłowa, gdyż zakaz zawarty w planie miejscowym dotyczący wyłączenia lokalizacji działalności związanej ze zbiórką i przetwarzaniem surowców wtórnych i odpadów ma zastosowanie do sytuacji opisywanej przez czytelnika. Podstawę odmowy stanowił art. 46 ust. 1 pkt 3 ustawy z 14 grudnia 2012 r. o odpadach (dalej: u.o.), zgodnie z którym właściwy organ odmawia wydania zezwolenia na zbieranie odpadów lub zezwolenia na ich przetwarzanie, w przypadku gdy zamierzony sposób gospodarowania odpadami jest niezgodny z przepisami prawa miejscowego. Zapis planu miejscowego ogólnie zakazuje na wnioskowanym terenie działalności związanej ze zbiórką i przetwarzaniem surowców wtórnych i odpadów, bez wyszczególniania zakazanych procesów. W związku z tym użyty przez lokalnego prawodawcę zwrot „przetwarzanie” należy interpretować szeroko w rozumieniu art. 3 pkt 21 u.o. Ten zaś nakazuje rozumieć to pojęcie jako proces odzysku lub unieszkodliwiania, w tym przygotowanie poprzedzające ten proces. Tak orzekł Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w wyroku z 24 sierpnia 2017 r. (sygn. akt II SA/Ol 394/17) w analogicznym stanie faktycznym. Sąd wskazał, że działalność polegająca na dodawaniu popiołów do produkcji betonu jest związana z przetwarzaniem odpadów. Stosownie do art. 41 ust. 1 u.o. na czynność tę należy uzyskać zezwolenie. Zatem przedsiębiorca mógłby przetwarzać samodzielnie odpady, jeżeli posiadałby wymagane zezwolenie, o które się stara. Dlatego zakaz zawarty w planie miejscowym dotyczy przedsiębiorcy.
Olsztyński sąd administracyjny wskazał ponadto, że plan miejscowy jest aktem prawa miejscowego, którego normy mają moc bezwzględnie obowiązującą i są wiążące dla wszystkich adresatów, w tym szczególnie muszą być przestrzegane przez organy administracji publicznej, które mają obowiązek działać na podstawie i w granicach prawa. Jednocześnie sąd wyjaśnił, że organ administracyjny w postępowaniu prowadzącym do wydania decyzji w przedmiocie zezwolenia na przetwarzanie odpadów (wymaganego zgodnie z art. 41 u.o.), którego wydanie jest niedopuszczalne w przypadku zaistnienia jakiejkolwiek z przesłanek negatywnych sformułowanych w art. 46 u.o., nie bada zgodności zapisów planu miejscowego z ogólnie obowiązującymi przepisami prawa. Co więcej, nie kontroluje trybu podejmowania uchwały organu gminnego w tym zakresie. Rolą organu jest jedynie ocena przesłanek warunkujących wydanie zezwolenia na przetwarzanie odpadów. Musi on sprawdzić, czy wnioskowane przez przedsiębiorcę zamierzenie jest zgodne z planem miejscowym. Organ jest przy tym związany ustaleniami tego planu.
Czytelnikowi można radzić ewentualne zaskarżenie na drodze sądowej ustaleń miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, który ogranicza możliwości rozszerzenia przez niego działalności.
Podstawa prawna
Art. 3 pkt 21, art. 41 ust. 1, art. 46 ust. 1 pkt 3 ustawy z 14 grudnia 2012 r. o odpadach (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 21).
