Wprowadzenie zakazu realizacji nowych zjazdów na terenie objętym miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego jest niedopuszczalne, gdyż taki zapis przekracza kompetencje rady gminy. Pogląd ten potwierdza wyrok WSA w Bydgoszczy z 22 marca 2017 r. (sygn. akt II SA/Bd 1470/16). W orzeczeniu tym stwierdzono, że skoro kwestia kompetencji i formy działania zarządcy drogi w zakresie budowy i przebudowy zjazdów jest uregulowana w akcie prawnym rangi ustawowej, to niedopuszczalne jest regulowanie tej materii w jakikolwiek sposób w akcie niższego rzędu, jakim jest uchwała w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Bydgoski sąd administracyjny podkreślił, że źródłem ograniczeń uznania administracyjnego zarządcy drogi w sprawach dotyczących określonych w planie zjazdów nie mogą być przepisy (w tym akty prawa miejscowego) z zakresu zagospodarowania i ładu przestrzennego. Związanie zarządcy drogi planem miejscowym w zakresie obsługi komunikacyjnej określonych terenów, w tym możliwości lokalizacji zjazdów z drogi publicznej, skutkowałoby bezprzedmiotowością regulacji art. 29 ustawy o drogach publicznych i wydawanych na podstawie tego przepisu decyzji administracyjnych. Przepis ten reguluje procedurę wydawania zezwolenia przez zarządcę na lokalizację lub przebudowę zjazdu, co następuje właśnie w drodze decyzji.
WSA w Bydgoszczy zauważył też, że przyjęcie odmiennego stanowiska oznaczałoby niedopuszczalne przesunięcie ustawowych kompetencji w zakresie rozstrzygania tej kategorii spraw z zarządcy drogi na radę gminy jako organ właściwy do uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Ponadto nie można nie zauważyć, że kwestie dotyczące lokalizacji zjazdów z drogi publicznej rozstrzygane są w trybie postępowania administracyjnego i w formie decyzji administracyjnej, nie zaś procedury planistycznej (por. wyroki WSA: w Łodzi z 30 lipca 2015 r., sygn. akt II SA/Łd 422/15, i we Wrocławiu z 8 stycznia 2014 r., sygn. akt II SA/Wr 718/13). Podkreślić także należy, że decyzja o lokalizacji zjazdu z drogi publicznej ma charakter uznaniowy, a podstawowym kryterium, które warunkuje uzyskanie zgody na nią, jest spełnienie wymogów bezpieczeństwa ruchu drogowego (por. wyroki NSA: z 8 lutego 2012 r., sygn. akt I OSK 276/11, z 12 maja 2011 r., sygn. akt I OSK 1068/10 oraz z 20 grudnia 2010 r., sygn. akt II OSK 1783/09).
Tym samym stwierdzić trzeba, że zapis planu miejscowego nie ma ustawowej podstawy prawnej. Nie mieści się także w zakresie ustalonym przez art. 15 ust. 2 pkt 10 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Przepis ten w zamkniętym katalogu elementów planu miejscowego wskazuje konieczność określenia zasad modernizacji, rozbudowy i budowy systemów komunikacji i infrastruktury technicznej. Uszczegółowienie tego przepisu znajduje się w par. 4 pkt 9 rozporządzenia ministra infrastruktury z 26 sierpnia 2003 r. w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz.U. nr 164, poz. 1587). Ta regulacja też nie daje radzie gminy podstaw do wprowadzania zakazu realizacji nowych zjazdów z drogi publicznej.
Podstawa prawna
Art. 29 ustawy z 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 1440 ze zm.).
Art. 15 ust. 2 pkt 10 ustawy z 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 1073).