Dofinansowanie do pakietu sportowego nie stanowi podstawy wymiaru składek. Będzie tak jednak, gdy przewiduje to regulamin wynagradzania i pracownik poniesie częściową odpłatność.
Niektórzy pracodawcy finansują zatrudnionym świadczenia pozapłacowe, m.in. pakiety sportowe (karnety, karty). Stanowią one przychód ze stosunku pracy, ale po spełnieniu określonych warunków nie trzeba od niego opłacać składek. Podstawy ich wymiaru nie stanowią bowiem korzyści materialne wynikające z układów zbiorowych pracy, regulaminów wynagradzania lub przepisów o wynagradzaniu, a polegające na uprawnieniu do zakupu po cenach niższych niż detaliczne niektórych artykułów, przedmiotów lub usług. Wynika to z par. 2 ust. 1 pkt 26 rozporządzenia w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe.

Przesądza regulamin

W myśl rozporządzenia wartość korzyści materialnej w postaci karnetu sportowego może być nieoskładkowana, gdy przewidują to przepisy płacowe obowiązujące u pracodawcy. Jeśli takiej regulacji brakuje, to mimo spełnienia pozostałych warunków od takiego świadczenia trzeba opłacić składki na ubezpieczenia społeczne i zdrowotne. Pracodawcy często unikają wprowadzania takich zapisów do regulaminów z obawy, że będą następnie zobligowani do ich trwałej realizacji. Tymczasem świadczenia te mogą być w regulaminie określone jako fakultatywne. Można je uzależnić np. od sytuacji finansowej firmy.

Opłata symboliczna

Aby dofinansowanie do karnetu sportowego było wyłączone z podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne i ubezpieczenie zdrowotne, niezbędne jest także, by pracownik ponosił za nie częściową odpłatność.
Potwierdził to ZUS w interpretacji indywidualnej przepisów (decyzja nr 125/2014 z 19 lutego 2014 r.; WPI 200000/43/125/2014). Częściowa odpłatność polega na partycypowaniu pracownika, choćby symbolicznym, w pokryciu kosztów zakupu pakietu (decyzja ZUS nr 166/2014 z 9 maja 2014 r.; DI/100000/43/379/2014). Wówczas można bowiem mówić o „zakupie usług po cenach niższych niż detaliczne”.

Finansowanie z ZFŚS

Pracodawca może sfinansować zakup karnetów sportowych dla pracowników nie tylko ze środków obrotowych, ale z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych (ZFŚS). Ustawa o ZFSS wskazuje, że jednym z rodzajów działalności socjalnej prowadzonej przez pracodawców są bowiem usługi świadczone na rzecz różnych form działalności sportowo-rekreacyjnej, w ramach której mogą być opłacone karnety sportowe dla pracowników.
Podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe nie stanowią świadczenia finansowane ze środków przeznaczonych na cele socjalne w ramach ZFŚS. Tak z kolei stanowi par. 2 ust. 1 pkt 19 rozporządzenia. Jeżeli więc pracodawca przyzna pracownikom świadczenia rzeczowe w postaci opłaconych z ZFŚS, to są one zwolnione ze składek. Warunkiem jednak jest, by zostały przydzielone z uwzględnieniem tzw. kryterium socjalnego pracownika. Wyłączenie z oskładkowania przysługuje bez ograniczenia kwotowego.
PRZYKŁADY
Przepisy płacowe
Przedsiębiorca chce wprowadzić do regulaminu zapis uprawniający załogę do zakupu pakietów sportowych po cenie niższej niż detaliczna. Ma się w nim znaleźć też zapis zobowiązujący podwładnych do współfinansowania zajęć w określonej kwocie, która będzie potrącana z wynagrodzenia netto na podstawie pisemnej zgody zatrudnionego. Koszt ponoszony przez firmę będzie stanowić dla pracownika przychód z tytułu stosunku pracy. Ponieważ prawo do skorzystania z zajęć będzie przysługiwało na podstawie regulaminu wynagradzania, to kwota sfinansowana przez firmę nie będzie stanowić podstawy wymiaru składek.
Częściowe zwolnienie
Pracownikom wykupiono karnety sportowe, które w zależności od sytuacji życiowej, rodzinnej oraz materialnej danej osoby mają wartość 60 albo 120 zł. Zakup został w 60 proc. sfinansowany z ZFŚS, a w 40 proc. ze środków obrotowych. Wyłączeniu z podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne i zdrowotne podlega część sfinansowana z ZFŚS, tj. odpowiednio 36 zł (60 zł x 60 proc.) i 72 zł (120 zł x 60 proc.). Zaś kwota finansowana ze środków obrotowych pracodawcy, tj. 24 zł (60 zł x 40 proc.) i 48 zł (120 zł x 40 proc.) musi być oskładkowana.
Podstawa prawna
Art. 18 ust. 1 ustawy z 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (t.j. Dz.U. z 2013 r. poz. 1442 z późn. zm.).
Art. 81 ust. 1 ustawy z 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (t.j. Dz.U. z 2008 r. nr 164, poz. 1027 z późn. zm.).
Art. 2, art. 8 ustawy z 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 592 ze zm.).
Par. 2 ust. 1 pkt 26, par. 2 ust. 1 pkt 19 rozporządzenia ministra pracy i polityki socjalnej z 18 grudnia 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe (Dz.U. nr 161, poz. 1106 z późn. zm.).