Osoby, które dopiero rozpoczynają karierę zawodową mają słabszą pozycję niż inni zatrudnieni. Szczególne normy obowiązują m.in. stażystów.
Każdemu pracownikowi należy się płatny urlop wypoczynkowy. Co do zasady powinien być nieprzerwany i przysługiwać corocznie. Zasady nabywania tego świadczenia są jednak inne w przypadku osób podejmujących pierwsze zatrudnienie.
Zgodnie z kodeksem pracy prawo do urlopu przysługuje im z upływem każdego miesiąca zatrudnienia. Pełny wymiar tego świadczenia, do którego zyskają uprawnienie po roku, to 20 dni. Z każdym kolejnym miesiącem pracy nabywają więc prawo do 1 i 2/3 wolnego dnia. Bez względu na to, u ilu pracodawców pracownik będzie zatrudniony w pierwszym roku swojej pracy, zawsze urlop będzie nabywał na powyższych zasadach. Oznacza to, że jeśli pracował w jednej firmie od maja do lipca danego roku, a w następnej od sierpnia do października, to w obydwu zyskał urlop cząstkowy.
Miesiąc zatrudnienia nie musi być ustalany w sposób ciągły. Oznacza to, że należy zliczyć każdy okres zatrudnienia w pierwszym roku, nawet jeden dzień.
Aby nabyć prawo do dni wolnych, pracownik nie musi faktycznie świadczyć pracy. Wystarczające jest zatrudnienie, a zatem nawet jeśli przebywa na zwolnieniu lekarskim, nie traci urlopu.
Powyższe zasady obowiązują jedynie w pierwszych 12 miesiącach pracy. Prawo do kolejnych wolnych dni pracownik nabywa w każdym następnym roku kalendarzowym.
Inną drogą rozpoczęcia życia zawodowego jest staż na zasadach określonych w ustawie o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (t.j. Dz.U. z 2013 r., poz. 674 z późn. zm.). Młoda osoba, która go odbywa, nie nawiązuje stosunku pracy z pracodawcą. Obowiązują ją więc inne reguły niż w przypadku pracowników.
Pracodawca jest obowiązany udzielić stażyście 2 dni wolnych po każdych 30 dniach kalendarzowych odbywania stażu. Za czas odpoczynku przysługuje stypendium.
Jeszcze inne zasady obowiązują w przypadku pracowników tymczasowych, których zatrudnia agencja pracy tymczasowej. Firma, w której osoba taka świadczy pracę, jest obowiązana umożliwić jej wykorzystanie urlopu wypoczynkowego, tylko jeśli okres zatrudnienia obejmuje przynajmniej sześć miesięcy. Jeżeli jest krótszy, to agencja i pracodawca mogą samodzielnie uzgodnić, czy udzielą urlopu w całości, czy w części. Jego wymiar to 2 dni za każdy miesiąc pozostawania w dyspozycji danego pracodawcy. Ponadto pracownik, który nie wykorzysta wolnych dni w okresie wykonywania pracy tymczasowej, ma prawo do ekwiwalentu pieniężnego. Wypłaci go agencja pracy tymczasowej.