W przypadku osób do 50. roku życia pracodawca wypłaca wynagrodzenie chorobowe przez 33 dni. Za osoby w wieku 55+ pracodawca nie finansuje świadczeń chorobowych już od 15. dnia choroby.
Wyjątkiem jest niezdolność do pracy spowodowana wypadkiem przy pracy lub chorobą zawodową. Pracownik uzyskuje wówczas świadczenie, które od pierwszego dnia choroby finansowane jest przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych, a nie przez pracodawcę.
Jak przerwa w ubezpieczeniu wpływa na prawo do zasiłku chorobowego

Zobacz również

Roczny limit jest ściśle określony

Osobie zatrudnionej w ramach stosunku pracy, która zachorowała i jest w związku z tym niezdolna do pracy, przysługuje w pierwszej kolejności wynagrodzenie za czas choroby, które wypłaca i finansuje jej pracodawca. Wynagrodzenie chorobowe jest uprawnieniem pracowniczym, zagwarantowanym w art. 92 kodeksu pracy. Okres jego wypłaty uzależniony jest od wieku pracownika, który przedłożył swojemu pracodawcy zwolnienie.
Roczny limit wynagrodzenia chorobowego przypisany jest w praktyce do pracownika, a nie do jego pracodawcy. Niezależnie od tego, ilu pracodawców będzie miała dana osoba, wszyscy oni w ciągu danego roku wypłacą zatrudnionemu wynagrodzenie chorobowe za nie więcej niż 33/14 dni. Świadczenia za dłuższy okres choroby finansowane będzie przez ZUS.
Od lutego 2009 r. pracownicy w wieku 50+ mają prawo do krótszego niż pozostali okresu wypłaty wynagrodzenia chorobowego. Wynosi on dla nich 14 dni.
Nie oznacza to oczywiście, że pracownik taki ma zagwarantowane środki do życia przez krótszy okres choroby – ciężar finansowania świadczeń chorobowych zostaje tylko wcześniej przeniesiony na Zakład Ubezpieczeń Społecznych.
Warto doprecyzować, że w roku, w którym przypadają 50. urodziny pracownika, limit wypłaty wynagrodzenia chorobowego wynosi nadal 33 dni.



Wypadek przy pracy – wyjątek od reguły

Niezależnie od omówionych zasad istnieją sytuacje, w których pracodawca nie będzie zobowiązany do sfinansowania świadczenia chorobowego z własnych środków. Będzie tak w przypadku niezdolności do pracy spowodowanej wypadkiem przy pracy lub chorobą zawodową. W przypadku takiego zwolnienia pracodawca nie wypłaca pracownikowi wynagrodzenia chorobowego, niezależnie od liczby dni, które już w danym roku wykorzystała zatrudniona osoba.
Obciążenia związane z wypłatą świadczeń spowodowaną wypadkiem przy pracy od razu przejmuje ZUS, a poszkodowanemu pracownikowi należy się zasiłek (jest on finansowany z ubezpieczenia wypadkowego).
Zmiana pracodawcy a prawo do pensji za czas choroby
Anna K. (39 lat) była zatrudniona w spółce A. do końca marca br. W okresie od 17 lutego do 8 marca (21 dni) przebywała na zwolnieniu lekarskim i otrzymała wynagrodzenie chorobowe. Od 1 maja br. Anna K. została zatrudniona w przedsiębiorstwie B. W czerwcu ponownie się rozchorowała i przedstawiła swojemu nowemu pracodawcy zwolnienie lekarskie na łączny okres od 4 do 22 czerwca.
Spółka B. ma obowiązek sfinansować i wypłacić pracownicy wynagrodzenie chorobowe już tylko za 12 dni (czyli do 15 czerwca). U poprzedniego pracodawcy wykorzystała już ona 21 dni z przysługującego jej rocznie 33-dniowego okresu wypłaty wynagrodzenia chorobowego. Za kolejne dni niezdolności do pracy Annie K. przysługuje zasiłek z ubezpieczenia chorobowego – wypłaca go co prawda pracodawca, lecz finansuje ZUS (kwoty wypłaconych zasiłków pracodawca na bieżąco potrąca sobie z kwot należnych do ZUS składek).
Gdyby Anna K. u poprzedniego pracodawcy wykorzystała całe przysługujące jej w 2012 r. wynagrodzenie chorobowe, nowy pracodawca od pierwszego dnia jej choroby wypłacałby jej już tylko zasiłek chorobowy.
Podstawa prawna
Art. 92 ustawy z 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (t.j. Dz.U. z 1998 r., nr 21, poz. 94 z późn. zm.).

Joanna Stolarska