Źródłem sprawy było powództwo inwestorki przeciwko dwóm bankom: R. i B. Miały być one jej dłużnikami w związku z nieuczciwymi działaniami podjętymi wobec niej. Kobieta twierdziła, że doradca banku B., w którym miała rachunek inwestycyjny, zaproponował jej nabycie certyfikatów funduszu inwestycyjnego Inwestycje Rolne F., zapewniając o ich bezpieczeństwie i wysokich zyskach. Niestety inwestorka straciła 750 tys. zł, gdyż – jak okazało się w toku procesu – bank R. będący depozytariuszem funduszu w sposób nienależyty wykonywał swoje obowiązki. Skutkiem była porażka inwestycji i utrata większości zainwestowanych pieniędzy. Bank B. został ukarany przez Komisję Nadzoru Finansowego za niedostateczny nadzór nad działalnością swojego domu maklerskiego, który prowadził problematyczne inwestycje i świadczył usługi doradztwa.
Poszkodowana złożyła pozew przeciwko obydwu bankom na wspomniane 750 tys. zł, od którego uiściła po 1 tys. zł opłatę sądową od każdego z pozwanych (łącznie 2 tys. zł). Jej pełnomocnik wskazał, że znajduje tu zastosowanie art. 13a ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (t.j. Dz.U. z 2022 r. poz. 1125), gdyż czynności realizowane w stosunku do funduszu i inwestorki przez pozwane banki stanowiły czynności zlecone związane z emisją papierów wartościowych w rozumieniu art. 5 ust. 2 pkt 9 prawa bankowego (t.j. Dz.U. z 2021 r. poz. 2439 ze zm.). Opłata sądowa jest wówczas stała i wynosi 1 tys. zł (jeżeli powód jest konsumentem i występuje przeciwko bankowi).