W wyroku Wielkiej Izby z 14 września 2022 r. sędziowie rozpoczęli od stwierdzenia, że członkowie rodziny, o których mowa, nie znajdowali się w obrębie jurysdykcji Francji, w związku z czym nie może rozpatrywać skargi pod kątem art. 3 konwencji. Niemniej w szczególnych okolicznościach sprawy istniał związek jurysdykcyjny między nimi a Francją, w rozumieniu art. 1 konwencji, w odniesieniu do skargi na podstawie art. 3 par. 2 protokołu nr 4. W związku z tym ETPC pochylił się merytorycznie nad kwestią prawa do wjazdu dla obywatela kraju.
Trybunał stwierdził w pierwszej kolejności, że osobom tym nie przysługiwało ogólne prawo do repatriacji na podstawie art. 3 par. 2 protokołu nr 4 do konwencji. Następnie wyjaśnił jednak, że ochrona zapewniona przez ten przepis może powodować powstanie pozytywnych obowiązków państwa w wyjątkowych okolicznościach związanych z czynnikami eksterytorialnymi. W szczególności, jeżeli czynniki te zagrażają zdrowiu i życiu obywateli przebywających w obozach, w tym dzieci. W takiej sytuacji państwo francuskie powinno było zapewnić możliwość skutecznego skorzystania z prawa do wjazdu na swoje terytorium, w tym zagwarantować odpowiednie zabezpieczenia przed ryzykiem arbitralności w postępowaniu repatriacyjnym. W tym celu niezbędne było zapewnienie gwarancji kontroli nad procesem decyzyjnym przez niezależny organ, który mógłby zbadać motywy decyzji odmownej w sprawie wniosku o repatriację.