Subskrybuj nas na Youtube
Oddelegowany za granicę, któremu firma opłaca koszty zakwaterowania, dowozu i przejazdów w innym kraju, nie uzyskuje nieodpłatnego świadczenia. Są to wydatki ponoszone w interesie firmy – uznał WSA w Gliwicach.
Sprawa dotyczyła spółki, która zajmuje się instalowaniem maszyn przemysłowych, sprzętu i wyposażenia, głównie za granicą. Często więc wysyła swoich podwładnych do pracy za granicą. Zawiera wówczas z nimi aneks do umowy o pracę, w którym wskazuje nowe miejsce pracy na okres oddelegowania. Nie są to więc podróże służbowe.
W związku z pobytem pracowników za granicą spółka opłaca im dodatkowe świadczenia: koszty zakwaterowania, transportu tam i z powrotem (bilety lotnicze, kolejowe, autobusowe, koszty paliwa w przypadku przejazdów samochodem) i przejazdów na miejscu.
Spór sprowadzał się do tego, czy są to nieodpłatne świadczenia, które stanowią przychód pracowników, i czy spółka musi pobierać od nich zaliczki na PIT.
Firma była zdania, że w przypadku oddelegowanych pracowników nie można mówić o nieodpłatnych świadczeniach, bo są one ponoszone w interesie pracodawcy i nie przynoszą korzyści pracownikom. Powołała się na wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 8 lipca 2014 r. (sygn. akt K 7/13), w którym TK wyjaśnił, że przychodem pracownika są tylko takie świadczenia, które:
zostały spełnione za jego zgodą i w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy),przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który pracownik musiałby ponieść, orazkorzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).
Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdził jednak, że pracownicy uzyskują przychód, ponieważ nieodpłatne świadczenia są ponoszone za ich zgodą, mają wymierną korzyść majątkową i jest ona przypisana indywidualnie do każdego podwładnego. Dzięki temu podwładni nie płacą z własnej kieszeni, a ponadto, jeśli pracownik zgodzi się na przyjęcie świadczenia, to należy uznać, że zostało ono spełnione w jego interesie – argumentował organ, powołując się na ten sam wyrok TK.
Wskazał, że opodatkowana będzie nadwyżka ponad kwotę zwolnioną z podatku na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 19 ustawy o PIT. Zgodnie z tym przepisem zwolniona z podatku jest wartość świadczeń ponoszonych przez pracodawcę z tytułu zakwaterowania pracowników do wysokości 500 zł miesięcznie.
WSA w Gliwicach zgodził się z argumentacją spółki. Za kluczowe uznał to, że sporne świadczenia dla pracowników są ponoszone wyłącznie w interesie pracodawcy. Pracownicy nigdy nie musieliby z nich korzystać, gdyby firma nie zawarła kontraktu z zagranicznym podmiotem i praca nie musiała być wykonywana poza granicami kraju.
Podobnie orzekł wcześniej Naczelny Sąd Administracyjny w innej, ale analogicznej sprawie (wyrok z 9 sierpnia 2016 r., sygn. akt II FSK 1970/14).
Wyrok WSA jest nieprawomocny.
Sąd uznał, że sporne świadczenia ponoszone są w interesie pracodawcy
ORZECZNICTWO: Wyrok WSA w Gliwicach z 11 stycznia 2018 r., sygn. akt I SA/Gl 957/17.
