Biorę sporo leków, mam nadciśnienie i cukrzycę, trochę innych dolegliwości – opowiada pani Krystyna. – Wybieram się za granicę (Francja) na trzy miesiące do mieszkającej tam córki. Mogę oczywiście poprosić lekarza, by wypisał mi receptę na taki okres, i wykupić leki. Nie chcę jednak wieźć ich dużego zapasu, choćby dlatego, że zajmują wiele miejsca, a oszczędzam każdy centymetr bagażu. Czy mogę wziąć od mojego lekarza receptę i wykupić potrzebne lekarstwa na miejscu, w obcym kraju?
Tak, jednak pani Krystyna musi uprzedzić lekarza, że będzie kupować leki za granicą, w kraju należącym do Unii Europejskiej. Wystawi on wtedy tzw. receptę transgraniczną. Lekarz może to zrobić tylko na wniosek pacjenta. Ale uwaga! Recepta transgraniczna może być zrealizowana wyłącznie za pełną odpłatnością – niezależnie od uprawnień przysługujących pacjentowi w Polsce. Dopiero po powrocie można wystąpić o zwrot poniesionych kosztów do poziomu należnej refundacji. Jest poza tym jeszcze jedno ważne ograniczenie: na recepcie transgranicznej nie może być przepisany lek o kategorii dostępności „Rpw”, czyli taki, który zawiera środki odurzające lub substancje psychotropowe.
Niewykupioną za granicą receptę transgraniczną można zrealizować w Polsce, również za pełną odpłatnością. Jeśli jednak została wystawiona zgodnie z przepisami dotyczącymi refundacji przez NFZ, może być wykupiona od razu ze zniżką.
Będziemy skazani na drogie leki. Tanie pojadą za granicę
Będziemy skazani na drogie leki. Tanie pojadą za granicę

Zobacz również
Aby recepta transgraniczna była ważna, muszą się na niej znaleźć następujące dane:

imię i nazwisko pacjenta, jego data urodzenia, imię i nazwisko osoby wystawiającej receptę, jego tytuł zawodowy, dane do bezpośredniego kontaktu osoby wystawiającej receptę (adres e-mail albo numer telefonu lub faksu wraz z prefiksem międzynarodowym), adres miejsca udzielania świadczenia zdrowotnego (nazwa miejscowości, ulica, numer domu, numer lokalu – jeżeli nadano), a w przypadku lekarzy wykonujących działalność leczniczą w formie indywidualnej praktyki lekarskiej wyłącznie w miejscu wezwania lub indywidualnej specjalistycznej praktyki lekarskiej – adres miejsca przyjmowania wezwań i miejsca przechowywania dokumentacji medycznej oraz oznaczenie „Polska” albo skrót „PL”, powszechnie stosowaną (międzynarodową) nazwę leku; nazwę handlową można podać, jeżeli przepisany produkt jest biologicznym produktem leczniczym lub lekarz wystawiający receptę uważa, że podanie nazwy handlowej jest niezbędne ze względów medycznych (wtedy na recepcie zwięźle podaje powody użycia nazwy handlowej), datę wystawienia recepty, postać, dawkę (moc), ilość, sposób dawkowania leku.

Dodatkowo na awersie recepty niezbędny jest własnoręczny podpis lekarza, który ją wystawił.
Podstawa prawna
Art. 42c ust. 1 pkt 3–4 ustawy z 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz.U. z 2015 r. poz. 581). Rozporządzenie ministra zdrowia z 8 marca 2012 r. w sprawie recept lekarskich (t.j. Dz.U. z 2014 r. poz. 319). Dyrektywa wykonawcza Komisji Europejskiej 2012/52/UE z 20 grudnia 2012 r. ustanawiająca środki ułatwiające uznawanie recept lekarskich wystawionych w innym państwie członkowskim (Dz.Urz. UE L 356 z 22 grudnia 2012 r., s. 68).