Timeshare to - upraszczając - wykupione prawo do czasowego korzystania z obiektów i usług turystycznych na zasadzie współużytkowania z innymi. W praktyce to najczęściej apartamenty nad morzem czy w innych atrakcyjnych miejscach wypoczynku, które można użytkować jak właściciel np. dwa tygodnie w roku. W czasie korzystania z obiektu korzystający płaci np. za media (prąd, wodę) i wywóz śmieci. Kwestie praw i obowiązków określa umowa z firmą timesharingową, która zarządza portfelem obiektów i usług oraz kalendarzem ich użytkowania przez poszczególnych klientów.

Kwestie prawne tego typu świadczeń dla klientów zawiera ustawa o timeshare z 2011 roku, które wdrożyła w Polsce unijną dyrektywę 2008/122/WE. Ustawa określa, że: "Przez umowę timeshare rozumie się umowę, na podstawie której konsument, odpłatnie, nabywa prawo do korzystania, w okresach wskazanych w umowie, z co najmniej jednego miejsca zakwaterowania, zawartą na okres dłuższy niż rok." (art. 2 ust. 1).

Umowy z rodziny timeshare

Ustawa z 2011 roku zajmuje się nie tylko klasyczną umową o timeshare. Pokrewnymi usługami są także trzy inne typowe umowy:

  • umowa o długoterminowy produkt wakacyjny - klient nabywa w tym przypadku odpłatnie prawo do otrzymywania rabatów, zniżek lub innych korzyści związanych z zakwaterowaniem i podróżowaniem (zwyczajowo w formie wybranego pakietu)
  • umowa pośrednictwa w odsprzedaży timeshare lub długoterminowego produktu wakacyjnego -wyspecjalizowana firma na zlecenie klienta zbywa lub nabywa dla niego prawa do produktów turystycznych z rodziny timeshare lub długoterminowego produktu wakacyjnego
  • umowa o uczestnictwo w systemie wymiany -w tym przypadku jako klient nabywamy prawo do korzystania z obiektów i usług turystycznych oferowanych w ramach timeshare przez daną firmę i jednocześnie wnosimy swoje do systemu wymiany swoje prawo do korzystania z produktów turystycznych typu timeshare. Innymi słowy: Udostępniamy innym swoje prawa timeshare i w zamian uzyskujemy dostęp do praw timeshare'owych oferowanych przez daną firmę.

Prawo do odstąpienia od umowy

Zgodnie z przepisami ustawy czas na odstąpienie bez podania przyczyny od umowy o timeshare wynosi 14 dni od dnia jej zawarcia bądź doręczenia. Ta sama zasada będzie dotyczyła kontraktów: o długoterminowy produkt wakacyjny, pośrednictwa w odsprzedaży oraz o uczestnictwo w systemie wymiany. Odstąpienie od umowy w tym terminie oznacza, że konsument nie ponosi żadnych kosztów.

Ponadto w przypadku umowy o długoterminowy produkt wakacyjny konsument może ją wypowiedzieć w trakcie jej obowiązywania – bez płacenia za straty, które z tego powodu poniesie przedsiębiorca. Warunkiem jest złożenie wypowiedzenia w okresie 14 dni od otrzymania wezwania do zapłaty drugiej i każdej kolejnej raty płatności za usługę. Warto przy tym uwzględnić, że zgodnie z ustawą o timeshare płatność za usługi z tytułu umowy o długoterminowy produkt wakacyjny dokonywana jest wyłącznie w równych rocznych ratach.

Obowiązkiem przedsiębiorcy jest wezwanie konsumenta, który zawarł umowę o długotrwały produkt wakacyjny (pisemnie lub na innym trwałym nośniku informacji np. pocztą elektroniczną) do zapłacenia każdej kolejnej raty należności za usługę na co najmniej 14 dni przed ustalonym terminem płatności. Jeżeli tego nie zrobi, konsument może korzystać z usługi bezpłatnie aż do chwili otrzymania wezwania. Ponadto jeżeli konsument nie otrzyma wezwania do zapłaty po upływie 30 dni od dnia kiedy powinno wpłynąć, będzie mógł także odstąpić od umowy nie ponosząc odpowiedzialności odszkodowawczej.

Formularze umów

Ustawa wskazuje także konkretne informacje, które konsument powinien otrzymać od przedsiębiorcy przed zawarciem umowy. Firma timesheringowa jest zobowiązana przedstawić konsumentowi informacje zgodne z standardowym formularzem informacyjnym. Dla każdego z czterech typów umów określonych w nowych przepisach został przygotowany osobny formularz. Zgodnie z przepisami UE formularze te określają jednakowy standard informacyjny we wszystkich państwach członkowskich. Informacje podawane przez przedsiębiorcę powinny być sporządzone w zależności od wyboru konsumenta w języku urzędowym jednego z państw UE, którego konsument jest obywatelem albo w którym mieszka.

Informacje, które klient powinien otrzymać przed zawarciem każdego rodzaju umowy określonej w ustawie to m.in. nazwa i adres przedsiębiorcy, opis przedmiotu umowy (np. nieruchomości) i czas jej obowiązywania. Dodatkowo formularze określają wymogi dotyczące tylko określonych rodzajów umów np. umowa o timeshare wiąże się z obowiązkiem poinformowania konsumenta o wszelkich kosztach związanych z użytkowaniem miejsca zakwaterowania (np. opłaty za wywóz śmieci) a przed zawarciem umowy o długotrwały produkt wakacyjny konsument powinien otrzymać m.in. zestawienie podstawowych usług udostępnionych konsumentowi (np. zniżka na zakwaterowanie w hotelach, zniżka na przeloty samolotem).

Podstawa prawna:

Ustawa z dnia 16 września 2011 r. o timeshare (Dz.U. 2011 nr 230 poz. 1370)