Nawet bezpodstawne utrudnianie bądź pozbawienie klienta możliwości komunikowania się oznacza wyłącznie złamanie przepisów zawartych w Kodeksie cywilnym czy prawie telekomunikacyjnym, ale nie godzi w podstawowe atrybuty człowieka – orzekł SO w Łodzi.

W sprawie z powództwa A. S. przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w W. o ustalenie i zapłatę Sąd Rejonowy dla Łodzi-Widzewa w Łodzi wydał w dniu 2 września 2014 r. wyrok zaoczny, mocą którego ustalił, że oświadczenie złożone przez stronę pozwaną w piśmie z dnia 1 lutego 2013 r. o rozwiązaniu ze skutkiem natychmiastowym umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych nr (...) jest bezskuteczne, zasądził na rzecz powódki od pozwanego kwotę 2560 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 2 września 2014 r. do dnia zapłaty i kwotę 10000 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 4 grudnia 2013 r. do dnia zapłaty oraz kwotę 3594 zł tytułem zwrotu kosztów procesu i przyznał pełnomocnikowi powódki z urzędu wynagrodzenie w kwocie 2952 zł tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej powódce z urzędu. Ponadto Sąd nadał wyrokowi rygor natychmiastowej wykonalności.

Po przeprowadzeniu rozprawy na skutek wniesionego przez stronę pozwaną sprzeciwu od wyroku zaocznego, Sąd Rejonowy dla Łodzi-Widzewa w Łodzi wyrokiem z dnia 18 czerwca 2015 r. utrzymał w mocy wyrok zaoczny z dnia 2 września 2014 r., uchylając jedynie kwotę 10 tys. zł zasądzoną od strony pozwanej na rzecz powódki.

Szczególna ochrona abonenta? Tak, ale nie przedsiębiorcy
Szczególna ochrona abonenta? Tak, ale nie przedsiębiorcy

Zobacz również

Powódka zaskarżyła powyższy wyrok w części oddalającej powództwo, zarzucając naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 233 k.p.c. poprzez:
- dowolną a nie swobodną ocenę dowodów i uznanie, że powódka nie wykazała uszczerbku psychicznego w związku z działaniem pozwanego,
- uznanie, że powódka nie wykazała, jakie dobro osobiste zostało w wyniku działań pozwanego naruszone.
Wbrew twierdzeniom zawartym w apelacji, powódka nie sprecyzowała w toku postępowania przed Sądem I instancji, jakie jej dobro osobiste zostało naruszone w wyniku bezprawnego działania strony pozwanej, jakim było rozwiązanie ze skutkiem natychmiastowym umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych nr (...). Dopiero w uzasadnieniu apelacji pełnomocnik powódki wskazał, że w ocenie powódki doszło do „istotnego naruszenia jej dóbr osobistych chociażby w postaci prawa do swobodnej komunikacji”.


Zdaniem sądu nawet gdyby hipotetycznie przyjąć, że powódka w ten sposób by sformułowała w postępowaniu przed Sądem I instancji dobro osobiste, które - jak twierdzi – zostało naruszone przez bezprawne działanie strony pozwanej, to należy podkreślić, że Kodeks cywilny nie zawiera definicji dobra osobistego.

Ochrona dóbr osobistych ma charakter wyjątkowy, w związku z czym sięganie do jej mechanizmów powinno następować z odpowiednią ostrożnością i powściągliwością, bez tendencji do sztucznego poszerzania katalogu tych dóbr. Każde dobro osobiste skupia w sobie dwa elementy - chronioną wartość oraz prawo żądania od innych jej poszanowania.

Prawo do swobodnej komunikacji, jaką jest korzystanie z usług operatora telefonii komórkowej, jest porównywalne w swej istocie do prawa do niezakłóconego korzystania z energii elektrycznej, do którego odniósł się Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 7 grudnia 2011 r. (II CSK 160/11, OSNC z 2012 r., nr 6, poz. 75), stwierdzając że prawo to nie jest dobrem osobistym.

Prawo takie jest realizacją dostępu do dóbr cywilizacyjnych, ułatwiających i uprzyjemniających codzienne bytowanie, ale utrata możliwości korzystania z elektryczności nie godzi w podstawowe atrybuty człowieka. Utrudnia i komplikuje jedynie jego życie, jednak zapobieżenie tym niewygodom jest możliwe, chociaż wiąże się z wydatkami. Nie można wykluczyć wypadków, w których naruszenie obowiązku dostawy energii elektrycznej doprowadzi do naruszenia dóbr osobistych, będą to jednak inne dobra niż prawo do korzystania z prądu.

Jak poinformował sąd przenosząc powyższe rozważania na grunt rozpoznawanej sprawy, należy wskazać, że prawo do swobodnej komunikacji, na które powołuje się pełnomocnik powódki, jest niewątpliwie związane z realizacją dostępu do dóbr cywilizacyjnych, uprzyjemniających i ułatwiających codzienną egzystencję, jednakże utrudnienie bądź nawet pozbawienie powódki przez stronę pozwaną możliwości komunikowania się przez telefon nie godzi w jej podstawowe atrybuty człowieka. Dlatego nie można uznać, że prawo, o którym mowa w apelacji, ma walor dobra osobistego chronionego prawem.

Sąd Okręgowy w Łodzi stwierdził, że apelacja nie jest zasadna.

Oprac. T.J.