O skierowaniu do jednostki decyduje, właściwy organ gminy. Nie oznacza to jednak, że na samorządzie terytorialnym spoczywa obowiązek pokrywania kosztów. W katalogu zobligowanych podmiotów znajduje się między innymi rodzina.

Przyjęcie do domu opieki społecznej odbywa się na podstawie skierowania gminnego ośrodka pomocy społecznej, odpowiedniego ze względu na miejsce zamieszkania zainteresowanego. Decyzja zapada w oparciu o postępowanie rozpoczęte z inicjatywy przyszłego pensjonariusza lub innego podmiotu. Zdarza się, że wnioskującym jest pracownik ośrodka, jeżeli uzna to za konieczne.

Pobyt w jednostce jest odpłatny. Zgodnie z art. 59 ustawy o pomocy społecznej (Dz. U. z 2013 r. poz. 182 – dalej ustawa) to organ gminy decyduje o kosztach pobytu. W obliczaniu konkretnej kwoty uwzględnia wysokość średniego miesięcznego kosztu utrzymania mieszkańca. Wskaźnik, o którym mowa ustala: wójt, starosta lub marszałek województwa w zależności od zasięgu domu.

Ustawa w art. 61 przedstawia listę osób, które ponoszą koszty utrzymania mieszkańca DPS. Kolejność zaprezentowana w przepisie nie jest przypadkowa, pokazuje ona z kogo na kogo przechodzi zobowiązanie zapłaty. I tak do grupy tej należą:
• sam mieszkaniec
• małżonek
• zstępni
• wstępni
• gmina, która skierowała pensjonariusza
Ponadto opłatę mogą uiszczać osoby niewymienione w katalogu jeżeli zgłoszą taką chęć.





Gdy mieszkaniec sam opłaca pobyt, pobierane od niego opłaty nie mogą przekroczyć 70% jego dochodu. Gmina, która znajduje się na końcu listy uiszcza jedynie różnicę pomiędzy średnim kosztem utrzymania w domu pomocy a opłatami wnoszonymi przez wyżej wymienione osoby.

W razie nie wywiązywania się zobowiązanych ze swoich powinności, koszty utrzymania mieszkańca zgodnie z art. 61 ust. 3 ponosi gmina kierująca, ale tylko zastępczo. Ustawodawca przyznał samorządowi terytorialnemu prawo dochodzenia zwrotu wydatków.

W świetle przepisów DPS otrzymuje zapłatę z dwóch źródeł. Jeżeli opłatę uiszcza mieszkaniec, powinien przekazać pieniądze do kasy domu lub na rachunek bankowy. Możliwe jest także dobrowolne potrącenie z jego: emerytury, renty, zasiłku stałego. Gdy płatnikiem jest inna osoba, powinna ona przelać odpowiednią część na rachunek gminy kierującej. Organ uzupełni przesłana sumę o swoją część i całość przekaże właściwemu domowi pomocy.

W art. 64 ustawy przewidziane zostały całkowite lub częściowe zwolnienia z omawianych opłat. Przemawiającym za taką decyzją argumentami są:
• ponoszenie opłat za pobyt innych członków rodziny DPS, ośrodku wsparcia itp.
• uzasadnione okoliczności takie jak: długotrwała choroba, bezrobocie, niepełnosprawność, straty materialne powstałe w wyniku klęski żywiołowej itp.
• odpowiedzialni członkowie rodziny utrzymują się z jednego świadczenia/wynagrodzenia
• zobowiązany jest w ciąży lub samotnie wychowuje dziecko



Opłat nie uiszcza się również za czas nieobecności pensjonariusza w DPS, jeżeli przebywa wtedy u płatnika. Zwolnienie to nie może przekroczyć 21 dni w roku kalendarzowym.

Trzeba zauważyć, że rada gminy dysponuje prawem do zmienienia warunków odpłatności na korzystniejsze niż te pochodzące z ustawy. Dokonuje tego uchwałą ale tylko w przypadku domów o pomocy społecznej o gminnym zasięgu.

Opisane powyżej zasady dotyczą domów opieki społecznej, prowadzonych przez lub na zlecenie jednostek samorządu terytorialnego. Zasady przebywania i opłacania pobytu w domach prywatnych reguluje stosowna umowa.

Zdarza się, że sytuacja wymaga umieszczenia danej osoby w domu pomocy społecznej w momencie, gdy należące do samorządu jednostki nie dysponują wolnymi miejscami. Można w takim wypadku wydać skierowanie do domu, prowadzonego przez inny podmiot. Mają wtedy zastosowanie powyższe zasady z tym wyjątkiem, że odpłatność, reguluje umowa zawarta pomiędzy tym domem a gminą.