22 lutego wchodzą w życie nowe przepisy dotyczące umów terminowych. Nie wszystkie zostaną zaliczone do limitu „33 i 3”.
Na co ma wpływ data zawarcia umowy
Pracownica była zatrudniona na stanowisku młodszej księgowej na podstawie umowy terminowej na 2 lata. Po jej rozwiązaniu, na czas korzystania przez starszą księgową z urlopów związanych z rodzicielstwem i w celu jej zastępstwa, spółka zawarła z nią umowę na rok. Czy kontrakt ten przekształci się w bezterminowy po 9 miesiącach obowiązywania?
Stosunek pracy pracownicy nie przekształci się automatycznie w bezterminowy. Okres zatrudnienia w celu zastępstwa nie będzie bowiem podlegał wliczeniu do limitu 33 miesięcy. Innymi słowy, licznik maksymalnego okresu zatrudnienia zatrzyma się w momencie rozwiązania umowy na stanowisku młodszej księgowej, tj. po 24 miesiącach zatrudnienia na tej podstawie. Stosunek pracy przekształciłby się jednak w bezterminowy, gdyby po rozwiązaniu umowy w celu zastępstwa strony zawarły kolejny, zwykły kontrakt terminowy, który obowiązywałby przez co najmniej 9 miesięcy. Wówczas bowiem zostałby przekroczony limit 33-miesięcznego terminowego zatrudnienia.
Podstawa prawna
Art. 25 1 par. 4 pkt 1 ustawy z 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (t.j. Dz.U. z 2014 r. poz. 1502 ze zm.) – w brzmieniu obowiązującym od 22 lutego 2016 r.
Pracownik był zatrudniony na okres próbny 3 miesięcy. Następnie strony zawarły umowę na okres 4 lat. Po ich upływie, 1 listopada 2015 r. została podpisana trzyletnia umowa terminowa (z możliwością jej wypowiedzenia). Jaki okres wypowiedzenia znajdzie tu zastosowanie?
Okres wypowiedzenia będzie uzależniony od stażu pracy pracownika. W przypadku umowy terminowej trwającej w dniu wejścia w życie nowelizacji, staż ten liczony jednak będzie niejako od początku, tj. dopiero od 22 lutego 2016 r. (przy jego ustalaniu nie będą zatem brane pod uwagę okresy wcześniejszego zatrudnienia). W rezultacie od 22 lutego 2016 r. do 22 sierpnia 2016 r. strony obowiązywać będzie dwutygodniowy okres wypowiedzenia, a od 23 sierpnia 2016 r. zastosowanie znajdzie okres jednomiesięczny.
Umowa ta traktowana będzie jako druga z dopuszczalnego limitu trzech terminowych. Stosunek pracy nie przekształci się w bezterminowy, umowa ulegnie bowiem rozwiązaniu 30 października 2018 r. (okres 33 miesięcy kończy się zaś 21 listopada 2018 r.). W przypadku gdyby strony zawarły kolejną umowę terminową, przekształciłaby się ona w umowę na czas nieokreślony po niecałym miesiącu jej obowiązywania (tyle bowiem brakuje do wyczerpania okresu 33 miesięcy).
Podstawa prawna
Art. 14 ust. 3 i 4 ustawy z 25 czerwca 2015 r. o zmianie ustawy – Kodeks pracy oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 1220). Art. 36 par. 1 ustawy z 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (t.j. Dz.U. z 2014 r. poz. 1502 ze zm.) – w brzmieniu obowiązującym od 22 lutego 2016 r.
Spółka INTER zatrudniła pracownika na umowie terminowej od 1 października 2015 r. do 15 stycznia 2016 r. Pracodawca rozważa ponowny angaż na czas określony od 16 stycznia 2016 r. do 22 listopada 2018 r., tj. z zachowaniem 33-miesięcznego okresu zatrudnienia terminowego. Czy dopuszczalne jest zawarcie w treści umowy o pracę zapisu o dwutygodniowym okresie jej wypowiedzenia?
Włączenie takiego zapisu do umowy o pracę jest dopuszczalne. Z dniem wejścia w życie znowelizowanych przepisów postanowienie to zostanie jednak z mocy prawa zastąpione zapisem wprowadzającym okresy wypowiedzenia uzależnione od stażu pracy pracownika. Zapis umowny będzie zatem obowiązywał od 16 stycznia 2016 r. do 21 lutego 2016 r. Pracodawca ma obowiązek poinformować pracownika na piśmie o zmianie obowiązującego go okresu wypowiedzenia w terminie miesiąca od wejścia w życie nowelizacji, tj. do 22 marca 2016 r.
Podstawa prawna
Art. 14 ust. 3 i 4 ustawy z 25 czerwca 2015 r. o zmianie ustawy – Kodeks pracy oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 1220). Art. 29 par. 3 pkt 4, art. 29 par. 3 2 i art. 36 par. 1 ustawy z 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (t.j. Dz.U. z 2014 r. poz. 1502 ze zm.) – w brzmieniu obowiązującym od 22 lutego 2016 r.
Pracownik A był zatrudniony na podstawie umowy na czas określony 5 lat. Uległa ona rozwiązaniu 7 miesięcy przed wejściem w życie nowelizacji. Równocześnie spółka podpisała umowę terminową z pracownikiem B, która rozwiązać się miała 31 grudnia 2016 r. (przewidywała ona możliwość wypowiedzenia). Spółka zdecydowała ponownie nawiązać współpracę z pracownikiem A i w tym celu 1 kwietnia 2016 r. zawarła z nim kolejną umowę na okres 2 lat. Czy umowy te przekształcą się w bezterminowe? Jaki okres wypowiedzenia znajdzie zastosowanie w odniesieniu do każdej z nich?
Stosunek pracy pracownika A nie przekształci się w zatrudnienie bezterminowe. W przypadku osoby, z którą umowa terminowa została zawarta po 22 lutego 2016 r., a która przed tą datą była już zatrudniona u danego pracodawcy, liczenie okresu 33 miesięcy rozpoczyna się dopiero od 22 lutego 2016 r. Do maksymalnego limitu nie wlicza się zatem okresów zatrudnienia sprzed nowelizacji, nawet jeśli samodzielnie lub w połączeniu z zatrudnieniem po 22 lutego 2016 r. przekraczają one 33 miesiące. Jednocześnie umowa o pracę pracownika uważana będzie za pierwszą z dopuszczalnego limitu trzech umów. Podobnie jest w sytuacji pracownika B - do limitów określonych zasadą „33 i 3” wlicza się jedynie okres zatrudnienia od wejścia w życie nowelizacji.
Bardziej skomplikowana jest kwestia liczenia okresu wypowiedzenia zatrudnionego po 22 lutego 2016 r., który wcześniej był stroną umowy terminowej z tym samym pracodawcą. Okres ten dla pracownika A już od pierwszego dnia obowiązywania umowy z 1 kwietnia 2016 r. wynosić będzie 3 miesiące. W przypadku natomiast pracownika B, od 22 lutego 2016 r. do 22 sierpnia 2016 r. strony będą mogły rozwiązać umowę za dwutygodniowym wypowiedzeniem, a od 23 sierpnia 2016 r. – miesięcznym.
Podstawa prawna
Art. 14 ust. 4 i art. 16 ustawy z 25 czerwca 2015 r. o zmianie ustawy – Kodeks pracy oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 1220). Art. 36 par. 1 ustawy z 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (t.j. Dz.U. z 2014 r. poz. 1502 ze zm.) – w brzmieniu obowiązującym od 22 lutego 2016 r. Stanowisko MPiPS z 7 października 2015 r.