W razie podwyższenia wymiaru etatu pracownika w trakcie roku nie trzeba ponownie ustalać – z mocą wsteczną – liczby dni przysługującego mu urlopu wypoczynkowego. Należy jednak dokonać nowego obliczenia dla okresu, w którym zatrudniony pracuje dłużej. Tak wynika z wyroku Trybunału Sprawiedliwości UE z 11 listopada 2015 r.
Sprawa, którą zajął się TSUE, dotyczyła Brytyjki zatrudnionej na elastycznych warunkach. W każdym tygodniu wymiar czasu pracy oraz dni jej świadczenia były różne. Zgodnie z brytyjskimi przepisami miała prawo do 5,6 tygodnia urlopu wypoczynkowego rocznie (przy czym każdy kolejny rok referencyjny rozpoczynał się 15 czerwca). W okresie od marca do czerwca 2012 r. wykonywała obowiązki w rytmie jednego dnia tygodniowo. Na przełomie czerwca i lipca wykorzystała przysługujący jej urlop (siedem dni, które dawało jej siedem tygodni nieprzerwanego urlopu).
Jednak od sierpnia 2012 r. zaczęła pracować w zwiększonym wymiarze (średnio 41,4 godz. tygodniowo). W listopadzie 2012 r. zatrudniona wystąpiła z wnioskiem o tydzień płatnego wypoczynku. Pracodawca poinformował ją, że na przełomie czerwca i lipca wykorzystała cały przysługujący jej wymiar urlopu, który jest ustalany na podstawie rytmu pracy obowiązującego w ciągu ostatnich 12 tygodni poprzedzających wybranie wypoczynku. Pracownica wykonywała wówczas obowiązki w systemie jednego dnia w tygodniu i siedem dni urlopu (dające w praktyce siedem tygodni wolnego) wyczerpało cały przysługujący jej wymiar. W maju 2013 r. podwładna odeszła z pracy i złożyła pozew do sądu o wypłatę ekwiwalentu za niewykorzystany – jej zdaniem – urlop.
Brytyjscy sędziowie nabrali wątpliwości co do interpretacji przepisów Porozumienia ramowego w sprawie pracy w niepełnym wymiarze godzin (Dz.U. z 1998 r., L 14, s. 9) oraz dyrektywy 2003/88/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z 4 listopada 2003 r. dotyczącej niektórych aspektów organizacji czasu pracy (Dz.U. L 299, s. 9). Skierowali więc pytania prejudycjalne do TSUE. Trybunał podkreślił, że wykorzystanie corocznego urlopu wypoczynkowego w okresie późniejszym niż ten, w którym prawo to powstało, nie ma żadnego związku z wymiarem czasu przepracowanym przez zatrudnionego w późniejszym okresie. Liczba dni (godzin) corocznego wypoczynku nabyta w odniesieniu do przepracowanego czasu musi być obliczana dla każdego z tych okresów osobno. W związku z tym TSUE uznał, że w przypadku zwiększenia czasu pracy podwładnego nie jest konieczne ponowne przeliczanie wymiaru nabytego (i ewentualnie już wykorzystanego) urlopu stosownie do nowego rytmu wykonywania obowiązków (i z mocą wsteczną). Trybunał wskazał również, że obliczania wymiaru wypoczynku należy dokonywać w oparciu o takie same zasady zarówno w przypadku, gdy chodzi o ustalenie ekwiwalentu za niewykorzystany wypoczynek (w razie zakończenia zatrudnienia), jak i obliczenia salda corocznego urlopu (w razie kontynuowania pracy).
ORZECZNICTWO
Wyrok Trybunału Sprawiedliwości UE z 11 listopada 2015 r. (sprawa C–219/14).