Tak wynika z ustawy z 5 sierpnia 2015 r. o pracy na morzu (Dz.U. poz. 1569). Dziś wchodzi ona w życie. Przepisy te wprowadzono ze względu na konieczność dostosowania krajowych regulacji do trzech unijnych dyrektyw (termin na implementację jednej z nich upłynął już w sierpniu ubiegłego roku) oraz do Konwencji o pracy na morzu (Dz.U. z 2013 r. poz. 845).
Zgodnie z nowymi rozwiązaniami pracę na statkach morskich mogą wykonywać osoby, które ukończyły 18 lat. Dopuszczalne jest także zatrudnienie młodocianego, który ukończył 16 lat, po to aby zdobył praktykę w zawodzie. Osoba zainteresowana taką pracą musi uzyskać orzeczenie lekarskie podpisane przez lekarza. Ustawa precyzuje też kwestie wynagradzania marynarzy. Armator ma obowiązek wypłaty pensji miesięcznie z dołu, nie później niż w terminie pierwszych 15 dni następnego miesiąca kalendarzowego, w walucie określonej w marynarskiej umowie o pracę. Płaca ma się składać z wynagrodzenia podstawowego, określonego stawką godzinową lub miesięczną, oraz dodatku morskiego, który ustala się z uwzględnieniem rodzaju żeglugi, sposobu eksploatowania statku, szczególnej uciążliwości i niebezpieczeństwa pracy. Maksymalny wymiar czasu wykonywania obowiązków przez marynarzy wyniesie 14 godz. w każdym okresie 24-godz. oraz 72 godz. w okresie 7-dniowym. Dla młodocianych normą będzie praca nie dłuższa niż 8 godz. na dobę i 40 godz. tygodniowo. Zdaniem części ekspertów może to powodować problemy.
Lepsze warunki pracy dla marynarzy

Zobacz również
– Wprowadzenie do ustawy pojęcia przeciętnie pięciodniowego tygodnia pracy i sześciomiesięcznego okresu rozliczeniowego spowoduje kłopoty w określeniu, co jest nadgodziną, a co nią nie jest, zwłaszcza że armator będzie miał pół roku na rozliczenie godzin wykonywania obowiązków, czyli w praktyce cały okres zaokrętowania marynarza na jednym statku – podkreślał Robert Mamątow, senator sprawozdawca omawianej ustawy.
Istotne znaczenie mają też regulacje gwarantujące lepsze warunki wykonywania obowiązków na statkach. Armator będzie musiał zadbać o to, aby pomieszczenia mieszkalne, rekreacyjne i higieniczno-sanitarne oraz mesy spełniały wymagania konwencji. Musi też dostarczyć zatrudnionym bezpłatne wyżywienie odpowiedniej jakości oraz ponosić koszty opieki medycznej.
Etap legislacyjny
Wchodzi w życie 9 listopada 2015 r.