Subskrybuj nas na Youtube
Zapisz się na newsletter
/>
Zgodnie z art. 97 ustawy z 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (t.j. Dz.U. z 1998 r. nr 21, poz. 94 ze zm.) w związku z rozwiązaniem lub wygaśnięciem stosunku pracy pracodawca jest zobowiązany niezwłocznie wydać pracownikowi świadectwo pracy. Szczegóły związane z treścią takiego świadectwa określa rozporządzenie ministra pracy i polityki socjalnej z 15 maja 1996 r. w sprawie szczegółowej treści świadectwa pracy oraz sposobu i trybu jego wydawania i prostowania.
Do świadectwa pracy powinny zostać wpisane wszystkie przypadające w okresie zatrudnienia okresy nieskładkowe określone w przepisach o emeryturach i rentach z FUS, a więc m.in. pobieranie zasiłku opiekuńczego i świadczenia rehabilitacyjnego. Jednakże opisana sytuacja budzi wątpliwości. Należałoby przeanalizować okoliczności sprawy, w szczególności dokumenty związane z uzyskaniem przez pracownika zarówno świadczenia rehabilitacyjnego i, jak rozumiemy, zasiłku opiekuńczego. Wątpliwa wydaje się sytuacja, w której pracownikowi został przyznany zarówno zasiłek opiekuńczy z tytułu konieczności osobistego sprawowania opieki nad chorym ojcem, jak i świadczenie rehabilitacyjne, świadczące o tym, iż pracownik ten nie jest zdolny do pracy. Z natury zasiłku opiekuńczego wynika, że zasiłek ten może zostać przyznany osobie, która jest zdolna do sprawowania opieki nad chorym członkiem rodziny. Sporne natomiast wydaje się, aby tego rodzaju opieka mogła zostać zapewniona przez osobę, która sama nie jest zdolna do pracy i pobiera z tego tytułu świadczenie rehabilitacyjne.
