Czynności z zakresu prawa pracy za pracodawcę będącego jednostką organizacyjną może dokonywać zarówno jej organ statutowy (jeśli jest to osoba prawna), jak też każda wyznaczona do dokonywania tych czynności osoba fizyczna lub organ zarządzający tą jednostką. Tak wynika z art. 31kodeksu pracy.
W praktyce często pojawia się pytanie, kim jest „inna wyznaczona osoba” i w jaki sposób powinna zostać upoważniona do wykonywania tych czynności. Jak wskazuje się w piśmiennictwie, może nią być zarówno pracownik zakładu, jak i osoba z nim niezwiązana. W takim przypadku należy jednak określić podstawę jej działania. Jak wskazał Sąd Najwyższy (w wyroku z 8 czerwca 2006 r., sygn. akt II PK 315/05), istotna jest możliwość wskazania upoważnionego na innej zasadzie niż pełnomocnictwo.
Wyznaczenie osoby działającej w imieniu pracodawcy może nastąpić w różnego rodzaju aktach wewnętrznych (np. w regulaminie pracy, organizacyjnym itp.), a nawet wynikać z utrwalonej, zwyczajowej praktyki. Co do zasady jednak wskazanie upoważnionego do dokonywania czynności prawnych z zakresu prawa pracy może nastąpić w każdy sposób dostatecznie ujawniający taką wolę reprezentowanego pracodawcy (art. 31k.p. oraz art. 60 k.c. w związku z art. 300 k.p.). Nie jest ono uzależnione od udzielenia takiej osobie pisemnego pełnomocnictwa. Istotne jest bowiem to, aby nastąpiło przez złożenie – choćby dorozumiane – oświadczenia woli pracodawcy i wyrażenie zgody przez osobę wyznaczoną.
Co istotne w stosunkach pracy w zakresie zasad reprezentacji pracodawcy pierwszeństwo mają regulacje prawa pracy. Nawet jeśli w np. prawie handlowym regułą jest reprezentowanie spółki z ograniczoną odpowiedzialnością przez dwóch członków zarządu (ewentualnie przez członka zarządu działającego łącznie z prokurentem), to w stosunkach pracy sposób reprezentowania tej spółki może być odmiennie kształtowany i ma on pierwszeństwo przed regulacjami prawa spółek (wyrok SN z 4 listopada 2009 r., I PK 106/09).

Dr Magdalena Zwolińska, adwokat z kancelarii DLA Piper Wiater