Ustawodawca uznał, że obowiązek informowania o prawie do odstąpienia od umowy jest szczególnie ważny. Jeśli więc przedsiębiorca go nie wypełni, to zwykły czternastodniowy termin ulega wydłużeniu o dodatkowe 12 miesięcy (czyli wynosi łącznie 12 miesięcy i 14 dni od chwili odebrania towaru). Mówi o tym art. 29 ust. 1 ustawy.

Sprzedawca nie poinformował mnie o tym, że mam prawo do zwrotu towaru. Słyszałem, że wówczas wydłuża się termin, w jakim mogę skorzystać z tego uprawnienia. Czy to prawda?

Ustawodawca uznał, że obowiązek informowania o prawie do odstąpienia od umowy jest szczególnie ważny. Jeśli więc przedsiębiorca go nie wypełni, to zwykły czternastodniowy termin ulega wydłużeniu o dodatkowe 12 miesięcy (czyli wynosi łącznie 12 miesięcy i 14 dni od chwili odebrania towaru). Mówi o tym art. 29 ust. 1 ustawy.
Jednocześnie jednak ustawa daje przedsiębiorcy szanse na naprawienie błędu. Jeśli poinformuje klienta, nawet już po przesłaniu mu towaru, o prawie do odstąpienia od umowy, to termin zostaje skrócony do 14 dni liczonych od otrzymania tej informacji przez konsumenta.

Zamierzam przesłać oświadczenie o odstąpieniu od umowy na piśmie, gdyż sprzedawca nie dał mi możliwości zrobienia tego przez internet. Czy mogę wysłać je razem ze zwracanym towarem?

Co prawda przepisy zakładają pewną sekwencję zdarzeń polegającą na tym, że klient najpierw składa oświadczenie o odstąpieniu od umowy, a dopiero później odsyła towar, to jest ona uzasadniona jedynie wyznaczeniem terminów na poszczególne czynności. Przykładowo art. 34 ust. 1 ustawy nakazuje odesłanie towaru w ciągu 14 dni od odstąpienia od umowy.
Sprzedawca w żaden sposób nie musi wyrażać zgody na odstąpienie od umowy, gdyż uprawnienie to wynika wprost z przepisów. Zgodnie z art. 31 ust. 1 ustawy jeśli klient skorzysta z tej możliwości, umowę po prostu uważa się za nieważną. Dlatego nic nie stoi na przeszkodzie, aby zarówno oświadczenie o odstąpieniu od umowy, jak i sam zwracany towar dotarły do niego w tym samym momencie.

Odpowiedź dotyczy stanu prawnego obowiązującego od 25 grudnia 2014 r., kiedy w życie weszła ustawa o prawach konsumenta (Dz.U. z 2014 r. poz. 82).
Podstawa prawna: Ustawa z 30 maja 2014 r. o prawach konsumenta (Dz.U. poz. 827).

Gdzie szukać pomocy:

● miejscy i powiatowi rzecznicy konsumentów – to oni pomagają w sprawach indywidualnych zarówno jeśli chodzi o poradnictwo, jak i ewentualne reprezentowanie konsumentów w sporach z przedsiębiorcami, kontakt do właściwego rzecznika można znaleźć na stronie: uokik.gov.pl
● organizacje konsumenckie – świadcząc porady i pomoc prawną, angażują się też w konkretne spory. Najważniejsze z nich to: Federacja Konsumentów (http://www.federacja-konsumentow.org.pl), Stowarzyszenie Konsumentów Polskich (http://www.konsumenci.org) oraz Europejskie Centrum Konsumenckie (http://www.konsument.gov.pl/). Ta ostatnia organizacja jest właściwa przy sporach z firmami spoza Polski
● Urząd Ochrony Konkurencji i Konsumentów – nie pomoże on w indywidualnej sprawie, ale powtarzające się skargi mogą go skłonić do wszczęcia postępowania o zbiorowe naruszenie interesu klientów (np. w przypadku niewłaściwych regulaminów e-sklepów)
● prokuratura i policja – nie tylko wtedy, gdy sprzedawca okaże się oszustem, ale także wówczas, gdy nie dopełni ciążących na nim obowiązków informacyjnych, co stanowi wykroczenie podlegające