Sprawa dotyczyła wygaśnięcia stosunku pracy mężczyzny będącego etatowym pracownikiem Ministerstwa Spraw Zagranicznych na stanowisku ambasadora tytularnego. Złożył on oświadczenie lustracyjne, do którego zobowiązywała go ustawa z 18 października 2006 r. o ujawnianiu informacji o dokumentach organów bezpieczeństwa państwa z lat 1944–1990 oraz treści tych dokumentów (t.j. Dz.U. z 2021 r. poz. 1633 ze zm.). Wskazał w nim, że był współpracownikiem organów bezpieczeństwa w okresie PRL. W myśl obowiązującej wówczas nowelizacji ustawy o służbie zagranicznej z 14 grudnia 2018 r. (Dz.U. z 2019 r. poz. 9) pozytywne oświadczenie lustracyjne pracownika tej służby (potwierdzające współpracę lub służbę w komunistycznych organach bezpieczeństwa) skutkowało wygaśnięciem z mocy prawa stosunku pracy w ciągu 30 dni od daty złożenia dokumentu. Zgodnie z tymi przepisami dyrektor departamentu MSZ powiadomił więc ambasadora o wygaśnięciu jego stosunku pracy. Ten zaś skierował sprawę do sądu, żądając przywrócenia do pracy mimo obowiązujących przepisów nakazujących wygaszenie stosunku pracy.
Jak można było się spodziewać, w sądzie I instancji były ambasador przegrał, powództwo oddalono. Rozpatrujący apelację stołeczny sąd okręgowy zwrócił jednak uwagę na wiele problemów prawnych, które ostatecznie miał rozstrzygnąć Sąd Najwyższy. Pierwszym i najważniejszym była kwestia kompetencji sądów powszechnych do rozstrzygania konstytucyjności ustaw. SO w Warszawie zastanawiał się, czy rozstrzygając sprawę, może pominąć przepis ustawy, jeśli uzna, że jest on niezgodny z Konstytucją RP. Chodziło o to, że przepis ten utracił już swoją moc obowiązującą (w toku procesu weszła w życie nowa ustawa o służbie zagranicznej ze stycznia 2021 r. – t.j. Dz.U. z 2022 r. poz. 1076 ze zm., co oznaczało, że nowelizacja, na podstawie której zwolniono byłego ambasadora, utraciła moc), a Trybunał Konstytucyjny w tej sytuacji nie jest już właściwy do rozpoznania pytania prawnego sądu przedstawionego w trybie art. 193 Konstytucji RP.