Subskrybuj nas na Youtube
Sąd Rejonowy w Warszawie uniewinnił kierowcę, któremu policja zarzucała przekroczenie prędkości. Funkcjonariusze podjeżdżając zbyt blisko do auta wymuszali bowiem szybszą jazdę – uznał sąd.
W lutym 2015 r. wieczorem policjanci drogówki patrolowali ulice nieoznakowanym samochodem, wyposażonym w wideorejestrator. Jadąc za kontrolowanym samochodem przez dłuższy czas, stwierdzili, że w pewnym momencie poruszał się on z prędkością 107 km/h, a więc przekroczył dopuszczalną prędkość o 57 km/h. Kierowca nie przeczył, że jechał zbyt szybko: jednak, po pierwsze, nie o 57 km/h, a po drugie, szybsza jazda była według niego wymuszona przez nieoznakowany samochód policyjny. Dojeżdżając bowiem zbyt blisko, wymuszał on zwiększenie prędkości.
Stołeczny sąd ustalił, że w trakcie jazdy za kontrolowanym samochodem policjanci dokonywali licznych pomiarów prędkości, ale tylko trzy zostały przeprowadzone do końca. Co więcej, żaden z tych trzech nie był wykonany prawidłowo, z uwagi na znaczne zmniejszenie odległości między pojazdem mierzącym a mierzonym na początku i na końcu pomiaru: nieoznakowany radiowóz podjeżdżał bardzo blisko jadącego lewym pasem oskarżonego, a ten wówczas przyspieszał. Z analizy nagrania wynika, że średnia prędkość, z jaką się poruszał, wynosiła 88 km/h. Natomiast dopuszczalna prędkość na tym obszarze, w zależności od odcinka, wynosi 60 km/h lub 70 km/h.
W efekcie sąd uznał, że nie może ukarać kierowcy za przekroczenie prędkości, bo zachowanie policjantów postawiło go w sytuacji bez wyjścia. Albo musiał on jechać zbyt szybko, albo tamować ruch i powodować zagrożenie.
„W sytuacji, gdy obwiniony jedzie lewym pasem i widzi w lusterku samochód, który z dużą prędkością podjeżdża do niego i utrzymuje raczej niebezpieczny odstęp, może on albo uporczywie jechać z prędkością administracyjnie dozwoloną, naruszając tym samym przepisy art. 19 ust. 2 pkt 1 i 3 prawa o ruchu drogowym, albo zwiększyć prędkość i zmienić pas ruchu, umożliwiając przejazd szybszemu użytkownikowi drogi. W niniejszej sprawie obwiniony podjął decyzję o zwiększeniu prędkości, co stanowiło wprawdzie uchybienie przepisom o prędkości dozwolonej, ale jednocześnie minimalizowało niebezpieczeństwo kolizji drogowej (przy takich prędkościach prawdopodobnie katastrofalnej w skutkach) i pozostawało w zgodzie z nadrzędną zasadą rządzącą ruchem drogowym, czyli obowiązkiem zachowania szczególnej ostrożności i dostosowania zachowania do warunków panujących na drodze” – stwierdził sąd w uzasadnieniu wyroku.
„Zachowanie obwinionego nie może być zatem uznane za bezprawne. W niniejszej sprawie decyzja powzięta przez obwinionego jest tym bardziej uzasadniona, że został on zmuszony do jej podjęcia w wyniku prawdopodobnie nieprawidłowej i naruszającej zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym jazdy nieoznakowanego radiowozu” – wyjaśnił sąd.
Uniewinniając kierowcę, zganił jednocześnie policjantów, przypominając, że funkcjonariusze dokonujący kontroli mają prawo nie stosować się do niektórych przepisów ruchu drogowego, jednak uprawnienia te „nie uzasadniają takiego naruszania przepisów ruchu drogowego, które po pierwsze, znacznie zwiększają ryzyko kolizji, po drugie, zmuszają innego kierowcę do popełnienia wykroczenia, z którego następnie czyni się mu zarzut. Takie działanie organów władzy podważa zasadę zaufania do państwa i prawa, i w ocenie sądu nie może stanowić podstawy przypisania sprawcy odpowiedzialności za czyn zabroniony” – stwierdził sąd.
ORZECZNICTWO
Wyrok Sądu Rejonowego w Warszawie z 7 grudnia 2015 r., sygn. akt. VW 1667/15.
