Subskrybuj nas na Youtube
Sprawa dotyczyła dwóch pedagogów z Hiszpanii, zatrudnionych tymczasowo na stanowiskach nauczyciela drugiego stopnia w szkole średniej na rok szkolny 2011/2012. W ostatnim dniu zajęć dydaktycznych zakończono z nimi stosunek pracy ze skutkiem natychmiastowym.
Nauczyciele zaskarżyli tę decyzję. Twierdzili, że narusza to zasadę równego traktowania, ponieważ różnicuje nauczycieli w zależności od tego, czy ich zatrudnie ma charakter tymczasowy, czy też urzędniczy. Urzędniczy zachowują bowiem stanowiska po zakończeniu okresu prowadzenia zajęć dydaktycznych. Hiszpanie domagali się uznania, że decyzja o zakończeniu stosunku pracy była nieważna.
Sąd administracyjny w Hiszpanii na szczeblu prowincji w wyroku z 26 stycznia 2015 r. oddalił skargi. Stwierdził, że zasada równego traktowania nie została naruszona, ponieważ sytuacja, w jakiej znajdują się pracownicy tymczasowi, których zatrudnienie jest zasadniczo czasowym stosunkiem pracy, nie jest porównywalna z sytuacją urzędników, których umowa jest stała.
Sprawa trafiła do Sądu Najwyższego w Hiszpanii. Zwolnieni twierdzili, że ze względu na ich status są traktowani mniej korzystnie niż pozostali nauczyciele. Ci ostatni zachowują stanowiska w okresie przeznaczonym zwykle na coroczne wakacje letnie. Ponadto wskazali, że ponieważ byli zatrudnieni na rok szkolny 2011/2012 oraz wykonywali takie same zadania jak nauczyciele mający status urzędnika, nie ma powodów, dla których nie mogliby wykonywać zadań odpowiadających ich funkcji po zakończeniu zajęć dydaktycznych. Ponadto podnosili, że dotyczące ich decyzje naruszają art. 7 dyrektywy 2003/88 ze względu na to, że ich stosunek pracy został zakończony, zanim mogli wykorzystać urlop wypoczynkowy.
Sąd uznał, że zwolnionych nauczycieli należy traktować jak pracowników zatrudnionych na czas określony, a nauczycieli urzędników jak tych, którzy mają stałe umowy. Skład orzekający wskazał jednak, że na gruncie tej sprawy powstaje pytanie, czy zakończenie okresu prowadzenia zajęć dydaktycznych stanowi obiektywny powód, który uzasadnia odmienne traktowanie nauczycieli w zależności od tego, czy są oni zatrudnieni na czas określony i stały. Dodatkowo sąd zwrócił też uwagę, że zwolnieni nie mieli możliwości wykorzystania urlopu wypoczynkowego. Postanowił więc takie m.in. pytania prejudycjalne zadać Trybunałowi Sprawiedliwości Unii Europejskiej.
Ten orzekł, że art. 7 ust. 2 dyrektywy 2003/88/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z 4 listopada 2003 r. dotyczący niektórych aspektów organizacji czasu pracy należy interpretować w ten sposób, iż nie stoi on na przeszkodzie uregulowaniu krajowemu. W przepisach można więc ustalić zakończenie pracy nauczyciela zatrudnionego na rok szkolny w ostatnim dniu zajęć dydaktycznych. Zaznaczył, że jest taka możliwość, mimo iż pozbawia to tych nauczycieli przynależnych do tego roku szkolnego dni płatnego urlopu wypoczynkowego. Zastrzegł jednak, że muszą otrzymać ekwiwalent pieniężny za niewykorzystany urlop.
Orzecznictwo
Wyrok Trybunału Sprawiedliwości UE z 21 listopada 2018 r., sygn. akt C 245/17.
