W wystąpieniu do Marleny Maląg, minister rodziny i polityki społecznej, przypomniał, że zgodnie z art. 27 Konwencji ONZ o prawach osób z niepełnosprawnościami przysługuje im prawo do pracy na zasadzie równości z innymi ludźmi. Przy realizacji tego uprawnienia kluczową rolę odgrywa państwo, którego zadaniem jest podejmowanie stosownych działań. Tymczasem ze składanych do RPO skarg wynika, że publiczne służby zatrudnienia są niewystarczająco zaangażowane w podejmowanie działań zmierzających do tego, aby osoby niepełnosprawne mogły znaleźć miejsce pracy lub stanowisko odpowiadające ich umiejętnościom zawodowym i aspiracjom.
Rzecznik dodaje, że te zarzuty znajdują potwierdzenie w ubiegłorocznym raporcie Najwyższej Izby Kontroli. Wynika z niego, że prowadzona przez powiatowe urzędy pracy aktywizacja zawodowa osób z dysfunkcjami zdrowotnymi nie była skuteczna i nie umożliwiała im wejścia ani powrotu na rynek pracy. Zdaniem NIK na niską efektywność pośredniaków miał wpływ przede wszystkim brak spójnej polityki rynku pracy, a w szczególności brak bieżącego analizowania potrzeb osób niepełnosprawnych pozostających bez pracy oraz rzadko podejmowane aktywne formy przeciwdziałania bezrobociu.
Z raportu wynika też, że istotną barierą w znajdowaniu satysfakcjonującej pracy są stereotypy i uprzedzenia pracodawców dotyczące tej grupy osób jako potencjalnych pracowników.
Polski Ład. Niepełnosprawny obliczy składkę zdrowotną na jaśniejszych zasadach
Polski Ład. Niepełnosprawny obliczy składkę zdrowotną na jaśniejszych zasadach

Zobacz również
Zdaniem RPO jednym z rozwiązań, które mogłoby poprawić sytuację i zwiększyć zatrudnienie osób z różnego typu dysfunkcjami zdrowotnymi, mogłaby być pomoc w formie zatrudnienia wspomaganego i trenera pracy. Powołuje się przy tym na badanie przeprowadzone przez Polską Federację Zatrudnienia Wspomaganego (PFZW) dotyczące dostępności tej usługi. Wskazano w nim, że do tej pory z tej formy zatrudnienia skorzystało 13,5 tys. osób, w tym mających największe trudności w znalezieniu oraz utrzymaniu pracy, czyli m.in. z zaburzeniami psychicznymi, niepełnosprawnością intelektualną lub autyzmem.
Problem w tym, że wsparcie trenera pracy obecnie oferują wyłącznie organizacje pozarządowe, a brak stałego źródła finansowania przekłada się na ograniczenie liczby osób, które mogą skorzystać z jego pomocy. W efekcie zatrudnienie wspomagane nie może się rozwijać adekwatnie do potrzeb osób niepełnosprawnych.
Rzecznik podkreśla, że wspomniany raport PFZW był prezentowany we wrześniu br. podczas seminarium eksperckiego, w którym uczestniczył Paweł Wdówik, wiceminister rodziny i polityki społecznej, pełnomocnik rządu ds. osób niepełnosprawnych, który pozytywnie wypowiadał się na temat skuteczności tej formy wsparcia. ©℗