Za pracowników wykonujących pracę o szczególnym charakterze można uznać także takie osoby, które są zatrudnione w zakładzie pracy w pełnym wymiarze czasu pracy i jednocześnie wykonują dla pracodawcy inne dodatkowe czynności - uznał Naczelny Sąd Administracyjny orzekając w sprawie interpretacji przepisów o emeryturach pomostowych.
Problem, jakim zajął się sąd, dotyczył interpretacji art. 3 ust. 5 ustawy z 19 grudnia 2008 r. o emeryturach pomostowych (Dz.U. nr 237, poz. 1656 z późn. zm.). Zgodnie z tym przepisem za pracowników wykonujących prace o szczególnym charakterze uważa się tych, którzy pełnią obowiązki wymagające szczególnej odpowiedzialności oraz szczególnej sprawności psychofizycznej. Chodzi o takie rodzaje prac, których świadczenie w sposób należyty i niezagrażający bezpieczeństwu publicznemu zmniejsza się przed osiągnięciem wieku emerytalnego na skutek pogorszenia sprawności psychofizycznej. Będą to np. prace na stanowisku kierowców autobusów, pilotów samolotów, operatorów dźwigów czy wybranych nauczycieli.
Uchwała została podjęta na wniosek prezesa NSA, ponieważ w dotychczasowym orzecznictwie sądów zapadały niejednolite wyroki. Dotyczyło to spraw związanych z nakazem Państwowej Inspekcji Pracy (PIP) o wpisie lub wykreśleniu z ewidencji pracowników wykonujących prace o szczególnym charakterze. Z jednej strony uznawano, że do takiej ewidencji powinni być wpisani tylko pracownicy wykonujący ten rodzaj pracy w pełnym wymiarze. Z drugiej zaś dopuszczano, że w ewidencji powinny być umieszczone także takie osoby, które wykonują pracę o szczególnym charakterze, ale bez względu na to, czy świadczą one także pracę innego rodzaju, którą dodatkowo zlecił im pracodawca.
Poszerzony skład NSA opowiedział się za tym drugim stanowiskiem. Podejmując uchwałę, sąd podkreślił, że kwestia wpisania osoby do wykazu nie decyduje jednak o tym, czy pracodawca ma obowiązek odprowadzania składek na Fundusz Emerytur Pomostowych, a także o tym, czy takiemu pracownikowi zostanie przyznana emerytura.
Ocena tych okoliczności należy do kompetencji organów rentowych i sądów powszechnych. Natomiast prowadzenie ewidencji i umieszczenie w niej poszczególnych osób ma jedynie ułatwić pobór składek.
ORZECZNICTWO
Uchwała NSA z 13 listopada 2012 r., sygn. akt I OPS 4/12.