Dziecku, które wymaga wsparcia w nauce, ze względu na niepełnosprawność albo niedostosowanie społeczne szkoła musi pomóc. Wymaga to również zaangażowania się rodziców.
I Krok: Opiekun dziecka musi wystąpić do poradni psychologiczno-pedagogicznej o wydanie orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego. To jest podstawa dla szkoły do organizacji niezbędnego wsparcia dla ucznia, w tym m.in. zajęć specjalistycznych dostosowanych do indywidualnych potrzeb dziecka.
II Krok: Na podstawie orzeczenia poradni specjalny zespół składający się z nauczycieli, wychowawców i specjalistów opracowuje program pomocy dla ucznia, który powinien:
● być określony na okres, na jaki zostało wydane orzeczenie,
● zawierać działania wspierające rodziców w pomocy uczniom,
● opisywać zakres współpracy rodziców i nauczycieli,
● zawierać wykaz cyklicznych spotkań.
III Krok: Rodzic występuje z wnioskiem do szkoły o objęcie dziecka specjalnym wsparciem. Musi przedstawić orzeczenie z poradni oraz uzasadnić potrzebę pomocy.
IV Krok: Szkoła (lub przedszkole) na podstawie przygotowanego planu, o którym mowa w II kroku, zatrudnia nauczyciela (jeżeli jest taka potrzeba) wspomagającego pracę z uczniem, wobec którego zdiagnozowano konieczność udzielania dodatkowego wsparcia w nauce.
V Krok: Szkoła, oprócz wsparcia dzieci niepełnoprawnych, musi również dostrzegać indywidualne potrzeby uczniów szczególnie uzdolnionych i w miarę możliwości zapewniać im dodatkowe zajęcia, które pomogą im w rozwoju np. muzycznym, teatralnym, sportowym czy plastycznym. Z wnioskiem o ich organizację może wystąpić do dyrekcji uczeń, rodzic, wychowawca, nauczyciel.
VI Krok. Taki sam tryb jak w kroku nr V dotyczy uczniów, którzy mają problemy z nauką
Od września nauczycielom w ramach etatu dyrekcja może zlecać inne zadania, ale z pewnymi ograniczeniami. Zajęcia nie mogą być z zakresu pomocy psychologiczno-pedagogicznej, ani też dotyczyć pracy na świetlicy. W takim przypadku należy wypłacać nauczycielom dodatkowe wynagrodzenie w ramach tzw. godzin ponadwymiarowych.